Kijk op Angèle's Website voor haar inspirerende verhaal.. (www.angele.support)

Give Angèle a future: her own place with Rumination Syndrome | English version below

Hi there,

Hoe gaat het met je? Het is de vraag die we allemaal dagelijks horen. En eerlijk: vaak is mijn antwoord ‘goed’. Maar in werkelijkheid is dat slechts de helft van het verhaal. Want ik ben vooral goed in het weglachen van mijn zorgen.

Achter die lach schuilt gelukkig hoop. Na alle behandelingen ben ik zover dat de euthanasie wens van de baan is en ik mijn nieuwe levensweg heb gevonden. Op dit pad wil ik van mijn beperkingen mijn kracht maken. Want gelukkig sprankel ik van de ideeën. Ook heb ik plannen voor eigen bedrijfjes, zodat ik op mijn eigen tempo en ritme wat inkomsten kan verdienen.

Dit geld heb ik hard nodig voor de tassen vol dagelijkse boodschappen. Dagelijks ben ik circa 78 euro kwijt aan puur en gezond eten, waarvan ik uiteindelijk maar heel weinig voedingswaarden binnenhoud. Én ik houd er ook maar weinig geld aan over. Over enkele weken is mijn bankrekening leeg, en krijg ik er een extra uitdaging bij om te overleven.

Hoe ik me staande houd met al mijn fysieke en financiële uitdagingen zie je begin volgend jaar op tv. Je ziet hoe mijn leven met Rumination Syndrome eruitziet en hoe ik het dagelijkse, onvermijdelijke spugen beleef. Veel meer mag ik nu nog niet zeggen over het tv-programma, maar ik houd je op de hoogte. Een kijktip die ik je voor nu vast meegeef is de documentaire Diagnosis op Netflix - Aflevering 5 'Kwestie Van Vertrouwen'. Dan zie je ook waarom sondevoeding voor mij zelfs gevaarlijk kan zijn en daarom voor nu geen optie is.

Nog even terug naar het tv-programma van volgend jaar. Daarin zie je duidelijk waar mijn grootste behoeften liggen: wonen en werken vanuit een stabiele thuisbasis. Iets waar ik al 7 jaar, sinds de gedwongen verkoop van mijn huis, op mispak. Sindsdien hop ik van plek naar plek. Van leenhuis naar parkeerplaats, naar het volgende leenhuis.

Ik ben dankbaar voor al deze kansen om me tijdelijk te huisvesten. Voor de warmte en ruimte die veel mensen me bieden. Mensen die aan me denken en hun helpende hand uitsteken, die o zo nodig is. Dankzij hun hulp sta ik waar ik nu sta. Iets wat ik jaren geleden niet had durven dromen.

Maar ik moet ook eerlijk zijn tegen mezelf: om de paar weken of zelfs dagen verhuizen kost kruim. Energie. Het geeft onrust. Het vraagt om fysieke kracht die ik niet meer heb. Het feit dat ik telkens moet verhuizen, zorgt ervoor dat ik geen tijd en focus heb om stabiliteit op te bouwen en mijn bedrijfjes op te zetten. En dat is precies wat mijn verzwakte lichaam nodig heeft.

Ik zal je niet belasten met alle medische parameters die in het rood staan, maar feit is wel dat er geen greintje verbetering in zit, zolang ik geen stabiel thuis heb. Een plek waar ik niet hoef te denken aan de volgende verhuizing. Dat ik niet hoef na te denken over basics die voor mij niet vanzelfsprekend zijn, zoals water, stroom, douchen en wassen. Kortom: ik zoek een plek waar mijn lichaam de rust vindt om op te laden. Als een batterij die me door de dag helpt, opgeladen door mijn eigen zonnepaneeltje.

Een eigen stekkie zou voor mij een wereld van verschil maken. En nee, ik zoek geen huis. Want dat is voor velen met een normaal bestaan al onmogelijk, laat staan voor iemand als ik, met weinig financieel perspectief. Daarom heb ik mijn zinnen gezet op een zeecontainer of een tiny house dat ik voor langere tijd kan plaatsen op iemands terrein. Het hoeft niet meteen tiptop te zijn, zolang het maar rust, ruimte en comfort biedt. Ook al is deze pas over 7 jaar klaar: I don’t care! Alles beter dan wat het nu is.

Wat me wél zorgen baart, zijn de financiën om deze hartenwens, of eigenlijk noodzaak, te realiseren. Want hoe kan ik mijn droom van een leefbare toekomst werkelijkheid maken? Ik heb de kosten op een rij gezet, en schrok van het bedrag om te bouwen aan een vast thuis om op krachten te komen. Om energie op te doen om écht werk te maken van mijn bedrijfjes. Om te zorgen dat de ideeën in mijn hoofd daadwerkelijk gaan lonen.

Daarom vraag ik een gunst van iedereen die dit kan missen. En vooral vraag ik je om dit bericht te delen. Ik hoop met deze oproep voldoende support op te halen, zodat ik afscheid kan nemen van mijn bus waar ik elke dag letterlijk gebukt ga onder het ongemak. Ik zal je even rondleiden om je een beeld te geven…

<bekijk het filmpje voor de rondleiding in de bus.> 

Zoals je ziet, is er nauwelijks ruimte. Geen fysieke ruimte. Geen financiële ruimte. En dus geen ruimte voor verbetering van mijn levensstandaard en gezondheid. Daarom mijn vraag aan jou: wil jij me helpen om weer wat ruimte te krijgen voor een leefbare toekomst?

Liefs,

Angèle

————————

Hi there,

How are you? It's the question we all hear every day. And honestly, my answer is often “fine.” But in reality, that's only half the story. Because I'm especially good at smiling away my worries.

Behind that smile lies hope. After all the treatments, I've reached the point where euthanasia is no longer an option and I've found my new path in life. On this path, I want to turn my limitations into my strengths. Because, fortunately, I'm bursting with ideas. I also have plans for my own small businesses, so that I can earn some income at my own pace and rhythm.

I desperately need this money for my daily groceries. Every day, I spend around 78 euros on pure and healthy food, which ultimately provides me with very little nutritional value. And I'm left with very little money. In a few weeks, my bank account will be empty, and I'll have an extra challenge to survive.

You can see how I cope with all my physical and financial challenges on TV early next year. You will see what my life with Rumination Syndrome is like and how I experience the daily, inevitable vomiting. I can't say much more about the TV program yet, but I will keep you informed. One viewing tip I can give you for now is the documentary Diagnosis on Netflix - Episode 5 'A Matter of Trust'. Then you'll also see why tube feeding can even be dangerous for me and is therefore not an option for now.

Let's go back to next year's TV program for a moment. It clearly shows where my greatest needs lie: living and working from a stable home base. Something I have been missing for seven years, since the forced sale of my house. Since then, I have been hopping from place to place. From borrowed house to parking lot, to the next borrowed house.

I am grateful for all these opportunities to find temporary accommodation. For the warmth and space that many people offer me. People who think of me and lend a helping hand, which is so necessary. Thanks to their help, I am where I am today. Something I would not have dared to dream of years ago.

But I also have to be honest with myself: moving every few weeks or even days takes its toll. Energy. It causes unrest. It requires physical strength that I no longer have. The fact that I have to move all the time means that I don't have the time and focus to build stability and set up my businesses. And that is exactly what my weakened body needs.

I won't bore you with all the medical parameters that are in the red, but the fact is that there won't be any improvement as long as I don't have a stable home. A place where I don't have to think about the next move. Where I don't have to think about basics that aren't self-evident for me, such as water, electricity, showering, and washing. In short: I'm looking for a place where my body can find the peace it needs to recharge. Like a battery that gets me through the day, charged by my own little solar panel.

Having my own place would make a world of difference to me. And no, I'm not looking for a house. Because that's impossible for many people with a normal life, let alone someone like me, with little financial perspective. That's why I've set my sights on a shipping container or a tiny house that I can place on someone's property for a longer period of time. It doesn't have to be perfect right away, as long as it offers peace, space, and comfort. Even if it won't be ready for another seven years: I don't care! Anything is better than what I have now.

What does concern me, however, are the finances needed to realize this heartfelt wish, or rather necessity. How can I make my dream of a livable future a reality? I have calculated the costs and was shocked by the amount it would take to build a permanent home where I can regain my strength. To recharge my batteries so I can really get my businesses off the ground. To ensure that the ideas in my head actually pay off.

That is why I am asking for a favor from anyone who can spare it. And above all, I am asking you to share this message. I hope this appeal will generate enough support so that I can say goodbye to my bus, where I am literally weighed down by discomfort every day. I will give you a quick tour to give you an idea...

<watch the video for a tour of the bus>

As you can see, there is hardly any space. No physical space. No financial space. And therefore no space to improve my standard of living and health. That is why I am asking you: will you help me regain some space for a livable future?

Love,

Angèle