Behandeling in Amerika voor mijn hersenletsel

‘Mam, ik moet je wat vertellen, ik denk dat ik in het ziekenhuis lig, want de muren zijn wit en er lopen zusters rond’. Dit is inmiddels alweer zeven jaar geleden. Ik zei dit niet één keer maar bleef dit herhalen en elke keer als mijn moeder wou vragen wat er dan aan de hand was, onderbrak ik haar: ‘Mam, ik moet je eerst wat vertellen, ik denk dat ik in het ziekenhuis lig..’

Door het ongeluk liep ik hersenletsel op. 


Het eerste jaar dacht ik nog dat het tijdelijk was. Dat de geheugen problemen, vermoeidheid, hoofdpijn en momenten dat ik opeens helemaal in paniek raakte om de kleinste dingen:  een kopje dat viel, een afspraak die op het laatste moment afgezegd werd of in een bus zitten, tijdelijk waren.

Toen ze me een jaar later in het revalidatie centrum vroegen wat ik wou halen uit de behandeling en ik vol vertrouwen antwoorde: ‘ik ben hier om helemaal beter te worden.’, was de klap misschien groter dan die van het ongeluk zelf. Ze waren mij vergeten te vertellen dat dat nooit meer ging gebeuren.

Toen ik te horen kreeg dat ik mijn school niet af kon maken en nooit meer zou kunnen werken, stroomde het laatste beetje hoop uit mijn tenen en vroeg ik me af waarom ik nog leefde.

De eerste twee jaren waren het zwaarst. Tot ik naar dagbesteding in een atelier ging. Langzaamaan begon ik weer een beetje plezier in mijn leven te krijgen. Ik begon de waarde van de kleine dingen in te zien, en dat was een stuk beter dan het zwarte gat waar ik daarvoor in had gezeten.

Weer twee jaar verder, vier jaar na mijn ongeluk, ontdekten we iets nieuws: ik bleek creatief te zijn. Kunst en ik waren een perfecte match. Eerst omdat mijn pijn minder werd tijdens het kunst maken en omdat ik me op het gebied van kunst nog wel kon ontwikkelen, in tegenstelling tot alle andere dingen. Maar later omdat ik verliefd werd op kunst. Het kunnen vertellen van mijn verhaal, opkomen voor degenen zonder stem, de wereld hopelijk een stukje mooier maken. Kunst heeft me dat allemaal gegeven.

En ik denk dat ik vanaf dat moment pas echt kon gaan knokken. Er was eindelijk weer iets waarvan ik het gevoel kreeg dat ik iets toevoegde aan deze wereld en niet alleen maar nam.

Nu kan ik nog harder knokken, vechten in plaats van accepteren. Er is een behandeling in Amerika die mij kan helpen. Er is kans op 75% verbetering. Ik kan dit helaas niet alleen, ik heb jullie hulp nodig. De verzekering vergoed de behandeling niet en ik heb 22.700 euro nodig om heen te kunnen. 

Gemiddeld heb ik vier goede uren op een dag. Vier is veel, maar vier is ook weinig. Ik heb leren omgaan en leven met wat ik heb, want ik dacht dat dit het was. Tot ik hoorde van deze behandeling en de vraag ‘wat als’ steeds vaker door mijn hoofd spookt. Wat als ik meer kan, wat als ik mijn eigen geld weer kan gaan verdienen, niet meer afhankelijk hoef te zijn van de belastingcenten van anderen. Wat als ik vijf goede uren op een dag heb, of zelfs meer. Wat als ik auto zou kunnen rijden, niet altijd meer hoofdpijn zou hebben en op een normale vakantie zou kunnen gaan. Of misschien zelfs zou kunnen reizen en uitstapjes ondernemen zonder dat ik dagen bij hoef te komen. Maar vooral: Wat als ik mijn droom uit kan laten komen en mijn eigen atelier/galerie kan openen.

Ik wil kunst maken, me ontwikkelen, zoveel mogelijk uit het leven halen en bovenal de vrijheid van gezondheid. Help mij alsjeblieft dit te bereiken door mij te sponseren.

Mocht je niet kunnen doneren, dan zou je mij ook al heel erg helpen door mijn verhaal te delen.

Liefs ilana

Meer over mij, is te vinden op mijn website: www.ikbenilana.nl

Meer over de behandeling in Amerika: Post-Concussion Treatment Center | Cognitive FX (cognitivefxusa.com)

Op Instagram en facebook: @ikbenilana