De prijs voor het leven van mijn dochter

Wat hadden we met z’n allen uitgekeken naar deze vakantie. Mijn man en ik, maar zeker ook mijn twee dochters van 7 en 9. Na een paar jaar niet op vakantie te hebben gekund, zouden we nu eindelijk weer gaan! Een weekje Turkije, het zou een vakantie worden om nooit te vergeten! En dat werd het zeker. Helaas niet om de mooie herinneringen die we bij het zwembad, op het strand of tijdens de prachtige zonsondergangen hebben gemaakt. Maar omdat het de vakantie werd waar we bijna onze jongste dochter verloren. Heel even leek de gezondheid van de jongste roet in het eten te gooien. Twee weken voor vertrek werd ze ziek. Ze had hoge koorts, was constant benauwd en kon nauwelijks praten. Volgens de huisarts was het een longontsteking. Met de antibiotica en een puffer werden we naar huis gestuurd. Ze voelde zich beter en was koortsvrij. Vlak voor vertrek wilde ik toch nog even voor een laatste check met haar langs de huisarts. Een afspraak was volgens hem niet nodig. Ondanks dat ik aangaf dat ze nog steeds wat kortademig was en niet zonder haar puffer kon, vond de huisarts het niet nodig dat we langs kwamen. Dit zou allemaal heel normaal zijn na een longontsteking en hij wenste ons een hele fijne vakantie. Tja, wie ben ik om dit in twijfel te trekken. Nog geen halve dag na aankomst stortte mijn dochter in. ‘Mama, ik stik’ was het enige dat ze nog kon zeggen. De paniek in haar ogen zal ik nooit meer vergeten. Net zo min als het gegil van haar oudere zus die haar kleine zusje zag stikken. Ze kreeg geen lucht meer en haar hartslag daalde snel. Met spoed zijn we naar het ziekenhuis gebracht. Niet echt het begin van de vakantie waar we ons zo op verheugd hadden. Mijn dochter werd voorzien van zuurstof en er werden röntgen foto’s gemaakt. Ze bleek bovenop haar longontsteking ook nog bronchitis en ver gevorderde bronchiolitis te hebben. Iets wat ze in Nederland blijkbaar gemist hadden… Met medicatie werden we terug gestuurd naar ons resort, waar mijn man en ik meteen op zoek gingen naar de eerste de beste vlucht terug naar huis. Maar nog voordat we een vlucht hadden gevonden, kreeg ze het weer, maar nu nog heftiger. Per ambulance zijn we naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. 40 km verder op, de langste 40 km die we ooit hebben meegemaakt. De artsen gaven aan dat ze niet wisten of ze het zou halen. Onze wereld leek volledig in te storten op dat moment. De artsen daar hebben 6 dagen lang gevochten voor haar leven en gelukkig met succes. We kregen groen licht om te vliegen van de longarts zwart op wit na uitgebreide controle. We zijn naar huis gevlogen met een plan van aanpak vanuit de Turkse longarts, uitgestippeld wanneer ze haar medicatie en pijnbestrijding moest om tijdens het vliegen ok te zijn. We zijn inmiddels gelukkig weer veilig thuis, mijn dochter is onder behandeling van een kinderarts in het ziekenhuis. Maar de nachtmerrie is nog lang niet voorbij. De rekeningen blijven binnenstromen bij de verzekeraar en de kosten stapelen zich op. De vraag ‘wat als ze in Nederland wél de juiste diagnose hadden gesteld’, blijft door mijn hoofd spoken. Maar die vraag wordt door geen enkele instantie aan mij gevraagd. In plaats daarvan krijg ik de vraag waarom ik toen niet heb uitgezocht wat de kosten waren voor de opname en behandeling van mijn dochter. Of de vraag waarom ik niet vooraf heb gecheckt of mijn zorgverzekeraar wel een contract had met het enige ziekenhuis in Turkije dat in de buurt was. Maar geloof mij, als je je kind ziet stikken zijn dat niet de eerste dingen die in je op komen. Dan wil je gewoon dat iedereen alles in het werk stelt om het leven van je dochter te redden. En gelukkig hebben ze dat gedaan en daar ben ik eeuwig dankbaar voor. Maar we zijn ook ten einde raad. Hoe kunnen we ooit deze schuld aflossen?! Help ons alstublieft!