Een psychosociale hulphond voor Lara

Hey, allereerst dankjewel dat je een kijkje neemt. Mijn naam is Lara. Ik ben 22 jaar en de reden dat ik dit schrijf is dat ik op zoek ben naar een hulphond voor mijn psychische problematiek. Ik heb altijd al een fijne band gehad met dieren, en ik ben er van overtuigd dat een psychosociale hulphond mij wel de steun én begeleiding kan geven die ik nodig heb om beter te worden.

Zowel op de basis- als middelbare school ben ik veel gepest, wat er voor heeft gezorgd dat ik sinds 2013 worstel met een depressie. Niet veel later ontwikkelde ik een eetstoornis, in mijn geval anorexia nervosa, omdat ik niet om kon gaan met alle negatieve gevoelens. Jarenlang hield ik dit geheim, uit angst voor het oordeel van anderen. Ik ging elke week naar een psycholoog, maar dit wist bijna niemand. In 2018, toen ik 17 jaar was, moest ik echter stoppen met de middelbare school, omdat ik een therapie van 5 dagen per week in Breda ging volgen voor mijn eetstoornis, omdat het echt een groot probleem was geworden en de gesprekken die ik tot dan toe had gehad, mij niet hadden geholpen. Ruim een jaar later ging ik weer naar school. Qua eetstoornis ging het iets beter, maar ik voelde me slechter dan ooit en aan de stress die mijn examenjaar met zich meebracht, ging ik bijna onderdoor. Door het coronavirus ben ik in maart 2020 geslaagd voor het atheneum. Ik weet niet of ik de examens had kunnen maken, doordat ik qua eetstoornis weer enorm achteruit gegaan was. Ik heb toen een maand in het ziekenhuis gelegen en hierna verbleef ik 7 maanden in een eetstoorniskliniek in Zeeland. Hier heb ik gelukkig de hulp echt kunnen aangrijpen en stappen kunnen zetten in mijn eetstoornisherstel, waardoor mijn eetstoornis nu al 2 jaar redelijk stabiel is. Echter heb ik er nog veel last van en is elk eetmoment nog steeds een strijd. Het verschil met een paar jaar geleden is dat ik er nu beter mee omga, waardoor het lukt om beter te eten.

Doordat mijn leven zo lang in het teken heeft gestaan van mijn eetstoornis, heeft mijn ontwikkeling als het ware ook een tijdje stil gestaan. Ik weet nog steeds niet wat ik zou willen studeren. Omdat ik wel graag een daginvulling heb, ben ik na mijn laatste intensieve behandeling gaan werken, maar inmiddels zit ik al meer dan een half jaar thuis omdat dit ook niet meer gaat. Ik ben simpelweg te overprikkeld en overbelast.

Door de stappen die ik zette in mijn eetstoornisherstel, kwam er wel meer ruimte voor de onderliggende problematiek. In maart 2021 werd bij mij de diagnose autisme gesteld, wat erg veel puzzelstukjes op hun plek deed vallen. Door mijn autisme heb ik meer moeite met het dagelijks leven dan de gemiddelde mens. Sociale interacties kosten mij erg veel energie en ik raak snel overprikkeld, waardoor ik bijna altijd moe ben. Ik heb veel verwerkingstijd nodig voor ervaringen, maar ook emoties, waardoor ik het lastiger vind om dingen achter me te laten. Een vervelend gesprek kan bijvoorbeeld nog jaren in mijn hoofd zitten voor ik het naast me neer kan leggen. Ook hier heb ik op dagelijkse basis veel last van. De trage verwerkingssnelheid heeft bijgedragen aan mijn trauma’s. Dit zijn de ervaringen die ik niet los kan laten en die mijn functioneren sterk beïnvloeden. Het zorgt ervoor dat ik slecht slaap, nachtmerries heb, vaak dissocieer en ervaringen herbeleef.

Alle dingen die ik in het stuk hierboven genoemd heb, zijn dingen waar een hulphond mij mee zou kunnen helpen. De hond kan een steun zijn tijdens eetmomenten én mijn spanning signaleren als mij dat niet lukt, waardoor ik iets kan doen om de spanning te verminderen, wat weer zorgt dat eten wat makkelijker gaat. De hond gaat mij leren spiegelen, wat inhoudt dat die mijn emoties op zal merken en deze aan mij duidelijk zal maken. Op die manier ben ik me bewust van mijn emoties, waar ik gewoonlijk erg veel moeite mee heb, en kan ik er voor zorgen dat ik wat meer stabiliteit creëer, wat weer bijdraagt aan het verminderen van overprikkeling. Het fijne aan een hulphond is dat die vrijwel overal mee naartoe mag. Dingen die ik door mijn mentale problematiek in het dagelijks leven lastig vind, zoals (dokters)afspraken, boodschappen doen of met het OV reizen, hoef ik dan niet meer alleen te doen. Het zou zelfs betekenen dat ik mijn hulphond mee mag nemen naar mijn eventuele werk of studie, wat ook weer een grote steun zou zijn voor mij. Die steun kan in de vorm van de aanwezigheid van de hond zijn, maar de hond zou ook kunnen leren hoe die de uitgang van een gebouw zoekt, als ik bijvoorbeeld in paniek dreig te raken. Verder zal de hond mijn grenzen aanvoelen en mij helpen hier naar te luisteren, zodat ik mezelf niet overvraag.

De traumagerelateerde klachten kunnen ook verminderd worden door een hulphond. Op het moment dat ik een nachtmerrie heb, kan de hond dit opmerken en mij wakker maken. Dan kan ik bijvoorbeeld even knuffelen met de hond en daarna rustiger slapen. Bij dissociaties of herbelevingen kan de hond contact met mij maken, door mij bijvoorbeeld te gaan likken of op me te gaan liggen. De zintuiglijke prikkeling van de tong van de hond of zijn gewicht, kan mij weer meer bewust maken van het hier en nu, wat op de lange termijn veel meer rust in mijn hoofd zou brengen.

Een hulphond wordt helaas niet vergoed en het is niet goedkoop, vandaar deze crowdfunding. De kosten zijn vooral voor de opleiding en certificering van de hond, de adoptie van de hond zelf (aangezien dit bij speciale fokkers en onder speciale voorwaarden wordt gedaan is dit ook duurder dan een normale adoptie) en de benodigdheden voor de hond zoals een neongeel werkdek waaraan mensen kunnen zien dat het een hulphond is. Ik ben zelf ook al aan het sparen, maar het bedrag dat nodig is, kan ik niet in mijn eentje bij elkaar krijgen.

In het kort: Ik heb al veel behandelingen en medicatie geprobeerd, maar niks lijkt me voldoende te kunnen helpen. Ik heb behoefte aan intensieve begeleiding, in de vorm van zo’n 24/7 steun, wat de reguliere hulpverlening mij niet kan bieden. Een hulphond zou dit wel kunnen bieden. Ik hoop echt dat ik samen met de hulphond mijn leven weer kleur kan geven. Ik kan het in mijn eentje niet betalen, dus bij dezen de vraag of je alsjeblieft een (klein) bedrag zou willen doneren, en als dat op wat voor manier dan ook niet kan, deze pagina te delen op social media. Als veel mensen een klein bedrag doneren, zou ik al zo ontzettend geholpen zijn.

Ik heb het nodig, en ik hoop zo dat ik uiteindelijk mijn trouwe viervoeter, opgeleid aan mijn zijde heb.

Nogmaals dankjewel voor het lezen. Ik waardeer iedere vorm van hulp <3