A story about Hope in Kosovo

For English language below

Hallo, mijn naam is Saranda Ratkoceri en ik ben masterstudent maatschappelijke vraagstukken aan de Universiteit Utrecht. Voor mijn stage bij het lectoraat residentiële jeugdzorg op de Hogeschool Leiden steunen wij een jonge vrouw uit Kosovo met een hartverscheurend verhaal. Zie hieronder:

 

Een verhaal over hoop in Kosovo

 

Wat ging vooraf

Mirlinda (in het krantenartikel over haar werd ze ‘the minor’ genoemd (https://balkaninsight.com/2017/06/14/women-prisoners-in-kosovo-share-their-stories-06-09-2017/)) was van huis weggelopen, wegens onveilige situaties thuis. Toen viel ze in handen van een loverboy en moest ze ook andere mannen werven die beroofd werden. Daarbij is iemand vermoord (niet door haar schuld), maar toch kreeg ze tien jaar.

In 2018 ontmoette professor Peer haar in de gevangenis, waar hij was met het Nederlandse Helsinki comité. Ze had toen nog een lange tijd voor de boeg en kreeg geen verlof. Toen vroeg Mirlinda of jongeren in Nederland ook in de gevangenis mochten studeren. Toen ik ‘ja’ zei, zei ze tegen mij: ‘dat wil ik ook’. Samen met een pr Social Work van de Universiteit van Pristina, Njomza Llullaku, kwamen we terug en zij heeft lang met Mirlinda gepraat. Ze wilde rechten gaan studeren om andere kinderen zoals zij te helpen. Dat deed ze al in de gevangenis: ze schreef verzoekschriften voor de andere gevangenen, die vaak niet konden lezen en schrijven. Dat ging vaak over voorwaardelijke vrijlating, maar haar eigen verzoeken werden steeds afgewezen omdat ze ‘een gevaar voor de samenleving’ was. Meisjes zonder een veilig thuis, dat is ingewikkeld in de Westelijke Balkan.

 

Studie

We kregen van de Directeur-Generaal permissie voor maandelijks een dag studieverlof buiten om examens te kunnen doen. Met behulp van crowdfunding in Kosovo en Nederland brachten we het benodigde geld voor studie en boeken bijeen. Een jonge medewerkster, Rita Selimi (PhD studente Universiteit Amsterdam), ging haar coachen. Daarnaast had ze hierdoor contact met een leeftijdgenoot, zodat ze zich minder eenzaam voelde. Het eerste jaar slaagde ze met vlag en wimpel voor haar propedeuse. Ze schreef: ‘the best year of my life ever’.

 

Maar ook ‘the pains of prison’ gingen niet aan haar voorbij. Zo vond ze haar celgenoot aan de tralies hangen vlak voor haar examen en haar broer vertrok naar het buitenland. Toch zette ze door, gesteund door Rita, die inmiddels ook andere studerende jongens coachte op verzoek van de gevangenisleiding die een speciaal lokaal voor ze had ingericht met internetverbinding. Mirlinda is nu in haar derde jaar maar had nog vier jaar cel voor de boeg en dat viel haar steeds zwaarder.

 

Voorwaardelijke vrijlating

Professor Peer heeft voor haar een risicotaxatie op geweld gemaakt met als uitkomst dat ze geen gevaar vormde voor de samenleving (ze had zelfs nooit geweld gebruikt). Onze verwachtingen van de stille diplomatie waren niet hoog gespannen, maar plotseling kregen we bericht dat ze op vrijdag, die middag zou worden vrijgelaten. Rita en Njomza waren op tijd om haar buiten de muren op te wachten. Maar waar moest ze heen? Kosovo is een beschaafd land maar één van de armste landen van Europa en nazorg is er niet. Dat is wel nodig, gezien de trauma’s uit haar verleden. Haar weerbaarheid is groot, maar het was allemaal wel erg veel voor zo’n jonge vrouw. Voor Mirlinda is er niet veel en wij willen haar graag blijven steunen. Wij kunnen haar niet laten vallen met alle risico’s van dien.

 

Vrij en dan?

We hebben gevraagd wat Mirlinda zelf wilde. Ze wil graag zelfstandig wonen, haar studie afmaken, een stage doen, een cursus Engels volgen, het sporten weer oppakken en daarnaast werken voor haar levensonderhoud. Een belangrijk punt wat ze graag wil is traumaverwerkingstherapie, dit zal haar helpen met haar mentale gezondheid.

 

Een baantje zal niet eenvoudig worden met haar verleden (iedereen kent elkaar in Kosovo). Om haar na de vrijlating te kunnen blijven steunen, hopen we huisvesting, therapie en sport te kunnen regelen, maar daar is wel geld voor nodig. Op de website van het lectoraat residentiele jeugdzorg van de hogeschool Leiden kan je zien hoe je een bijdrage kan leveren .

 

In ieder geval laten wij Mirlinda niet in de steek want ieder kind doet ertoe.

Haar weerbaarheid met zoveel tegenslagen in haar jonge leven is bewonderenswaardig en geeft hoop voor anderen.

 

Hello, my name is Saranda Ratkoceri and I am a master student in social issues at Utrecht University. For my internship at the lectorate residential youth care at Hogeschool Leiden, we are supporting a young woman from Kosovo with a heartbreaking story. See below:

 

A story about hope!

 

Mirlinda (in the newspaper article about her she was called 'the minor' (https://balkaninsight.com/2017/06/14/women-prisoners-in-kosovo-share-their-stories-06-09-2017/) had run away from home because of some hard circumstances, then she fell into the hands of dangerous people who used and pressured her to engage in a case of robbery. Someone was murdered that day (not through her hands), and she got a ten-year sentence.

In 2018, professor Peer van der Helm met her in prison, as part of a visit with the Dutch Helsinki Committee. She still had a long time ahead of her then and was not allowed leave. Then Mirlinda approached and asked whether young people in the Netherlands could also study in prison. When I said 'yes', she said: 'I want that too'.

This wish stayed with professor Peer which together with professor Njomza Llullaku from Social Work Department, University of Pristina, visited Mirlinda once again and had a long talk from where they understood that she wants to go to law school to help other kids like her. She already did that in prison: she wrote petitions for the other inmates, who often could not read and write. This often involved parole, but her own parole requests were always rejected because she was "a danger to society".

 

Study

The Director-General gave permission to take one day of study leave every month outside to take exams. With the help of crowdfunding in Kosovo and the Netherlands, we raised the necessary money for study and books. Rita Selimi (who is now a PhD student at University of Amsterdam), started coaching and tutoring her, but she was also a peer to Mirlinda, so that she felt less lonely. The first year passed her propaedeutic certificate with flying colours. She wrote: 'the best year of my life ever'.

But also 'the pains of prison' did not pass her by. She found her cellmate hanging on the bars just before her exam and her brother left for another country. Nevertheless, she persevered, supported by Rita, who in the meantime also coached other boys studying at the request of the prison management, who had set up a special room for them with an internet connection. She was in her third year but she still had four prison years to go and that became increasingly difficult for her.

 

Conditional release

Professor Peer made a risk assessment of violence for her, with the result that she posed no danger to society (she had never used violence herself). Our expectations of the quiet diplomacy were not high, but suddenly we were informed that she would be released on Friday, that afternoon. Rita and Njomza were in time to meet her outside the walls. But where was she to go? Kosovo is a civilized country but one of the poorest countries in Europe and there is no aftercare. That is necessary, given the traumas from her past. Her resilience is great, but it was all very much for such a young woman. For Mirlinda there is not much and we want to continue supporting her and not drop her with all the risks that entails.

 

Free and then?

After the release, we asked what Mirlinda herself wanted. She would like to live independently, finish her studies, take English courses, follow an internship, take up sports and also work for her livelihood. Another important service which she requires is counseling therapy which would help her psycho-emotional state.

 

Finding a job will not be easy with her past (everyone knows each other in Kosovo). In order to continue supporting her after the release, we hope to manage to arrange housing, therapy and sports. But that requires money. You can see how you can make a contribution on the website of the residential youth care lectorate at Leiden University of Applied Sciences.

 

In any case, we will not abandon Mirlinda, because every child matters.

Her resilience in the face of so much adversity in her young life is remarkable and gives hope for others.