En toen stond alles ineens stil......

Al 10 jaar lang draaien mijn man en ik een middel kleine manege/pension stalling, genaamd Manege NOP. Al 10 jaar lang steken mijn man en ik al onze liefde, passie, plezier, energie en tijd in onze paarden- en manegefamilie. Al 10 jaar lang mogen wij voor deze fantastische beesten zorgen. Al 10 jaar lang mogen wij met alle plezier zorgen voor alle valide en minder valide ruiters, die bij onze manegefamilie hun passie uitoefenen.

En nu door een ongelukkige snede van een Stanleymes staat alles ineens stil………

Dit is ons verhaal:

14 juli voerde mijn man in de avond onze paarden hun laatste hooi en bij het opensnijden van een van de balen, sneed hij zich per ongeluk in zijn arm met een Stanleymes. Wij hebben samen naar de wond gekeken en besloten dat het wondje wel iets dieper was, maar niet groot en niet de moeite was om naar de eerste hulp te gaan. We hebben het schoongemaakt en er een pleister opgeplakt en zijn verder gegaan met afvoeren van de paarden.

15 juli voelde mijn man toch wat krachtverlies in zijn arm en zijn wij, na telefonisch contact en op aanraden van de dokterswacht, toch even naar hun toe gegaan. Even een routine check….. De wond bleek toch wat dieper, dus er was extra controle nodig voor de pezen en spieren. We werden doorgestuurd naar een tweede ziekenhuis. Daar is de wond wat verder opengemaakt, om te kijken of er niets was geraakt en mijn man had veel mazzel zoals werd gezegd. De wond was zo’n 3 cm diep, maar hij had niets geraakt. Hij mocht met 5 hechtingen en een grote pleister huiswaarts.

16 juli 2023. De dag dat alles anders werd……….

Ikzelf stond bij de paarden en mijn man was bij onze 4 jonge kinderen. Om 10:08 (ja dat weet ik nog precies) belde hij mij op en hoorde ik aan de telefoon: ”JE MOET NU BINNEN KOMEN.” Verbaasd en geschrokken door de druk achter deze woorden liep ik direct naar binnen, om zo mijn man voor mijn ogen te zien flauwvallen. Uit reactie heb ik hem een tik gegeven en daar kwam hij van bij. (Vind het nog steeds erg, dat ik dat gedaan heb☹) We kwamen direct bij zijn arm uit, die in een hele korte tijd heel erg dik en erg rood was geworden en daarnaast drupte er vloeistof uit de hechtdraden. Mijn man kon niet stoppen met shaken. Voordat ik iemand aan de lijn had van de dokterswacht, viel hij weer flauw. Dat was het moment, dat het besluit er was om een ambulance te bellen. Echter kwam mijn man weer bij en werd er gemeld dat, zolang hij bij kennis was, wij zelf met spoed naar de dokterswacht moesten komen. (Op dat moment wist nog niemand de ernst van de situatie) De rit naar het ziekenhuis was voor mijn gevoel lang en angstig, aangezien mijn man in en uit bewustzijn bleef gaan. Vlak voordat wij er waren, verloor hij weer het bewustzijn en zodoende snelde ik alleen de dokterswacht in. Daar werd direct actie ondernomen en raakte alles in een nog snellere stroomversnelling. Zijn arm werd opnieuw opengesneden (ik zal de details besparen wat er uit kwam. Achteraf gezien is dit een van de handelingen geweest, die onder andere zijn leven heeft gered door een fantastische chirurg) en op dat moment werd er besloten om mijn man met spoed over te brengen naar het tweede ziekenhuis, waar hij ook de dag ervoor was geweest. Daar aangekomen werd mijn man met spoed geopereerd. Ook door een geweldige chirurg die, god zij dank, vlot door had wat er aan de hand was. (En ook deze handeling heeft er voor gezorgd dat mijn man het heeft overleefd)

Mijn man had een streptokokken bacterie opgelopen in zijn arm, de vleesetende variant. Na bijna 2 en een half uur opereren kwam het verlossende woord, dat mijn man buiten levensgevaar was en dat de komende 48 uur zou blijken of hij zijn arm kon behouden. (Een heel onwerkelijk boodschap)

De volgende dagen waren extreem spannend en er volgden nog meer operaties en ingrepen, maar dankzij de ontzettende kennis en kunde van de artsen en zusters, mocht mijn man zijn arm behouden. Na 6 dagen ziekenhuis mocht mijn man weer naar huis.

De revalidatie start, lichamelijk en geestelijk. De schade aan arm toch groter dan gehoopt en valt het (zware) paardenberoep qua mesten etc af. Onze wereld stond stil………….

10 Jaar lang hebben wij geknokt voor onze paarden- en manegefamilie. Door weer en wind, met alle kracht die wij hadden. Gezond zijn maar ook ziekte hebben de revue gepasseerd, goede tijden, maar ook moeilijke tijden zijn geweest, door de coronatijd heen en nu….. nu dit.

Opgeven is nooit een optie. Wij kunnen en mogen ons thuis niet opgeven, onze paardenfamilie niet opgeven, onze manegefamilie niet opgeven.

Er moeten keuzes gemaakt worden, want ik alleen op stal, alle boxen en ook veel lesgeven in combinatie met een jong gezin met 4 kleine boys zonder aanpassing, gaat niet lukken.

Meer personeel is een optie, maar dat brengt ook langdurig veel kosten met zich mee.

De andere optie is een sprong naar de nabije toekomst, nog meer gericht op dier. Al onze lieve manegepaarden en -pony’s gaan op loopstal. Zelf het besluit maken of ze binnen of buiten willen staan, even alleen of in de kudde. Op het zand, steen of stro. Zelfs onze oude Jazzy, die niet in kudde vorm wil, krijgt haar eigen uitloopje aan een aparte box.

Voordeel is dat ik machinaal kan mesten en het op deze manier lichamelijk volhoud om stal alleen te doen, naast het 6 x per dag voeren en vele lessen en uiteraard ook ons gezin. Daarnaast passen wij het terrein zo aan, dat ik alleen alle paarden en pony’s elke dag (naast hun loopstal met buiten uitloop) naar wei of paddock kan sluizen.

Ook passen wij het zo aan, dat als wij onze beginners-, licht gevorderde- en minder valide ruiters hier hebben om te verzorgen en rijden, dat alle paarden individueel even op een box kunnen, zonder dat ze vast hoeven te staan in de box. Ook daarin is het belangrijk, dat alle paarden tijdens het voeren de tijd hebben om hun eigen voer zonder tijdsdruk te nuttigen en ook daar passen wij alles op aan.

Echter komen bij dit soort verbouwingen veel kosten om de hoek kijken. Heel veel kosten. (onder andere een shovel, verandering van de stallen, waterleidingen omleggen, drainage, nieuwe hekken, uitloop aanpassingen, aanpassingen voor het sluizen en daarnaast ook aanpassingen voor het voeren en nog vele andere aanpassingen en veranderingen) Dit zijn kosten waarbij wij uw hulp vragen. Hulp vragen voor onze paarden- en manegefamilie. Hulp vragen is niet in onze aard, maar soms breekt nood alle wetten. Daarom deze crowdfunding.

Wij willen ook graag alle mensen die ons willen helpen, hoe groot of klein dan ook, uit de bodem van ons hart bedanken en bij deze ook uitnodigen om bij onze prachtige paarden- en manegefamilie op Manege NOP een keer een kop koffie of thee te halen van ons.

BEDANKT…..