Dolfijntherapie voor onze held Mats

Voor mijn neefje Mats wil ik graag geld inzamelen, omdat ik hem na zoveel jaren van strijd het gun een grote stap vooruit geholpen te worden in zijn ontwikkeling. Mats is een ventje die zoveel doorstaan heeft en letterlijk heeft gevochten voor zijn leven. Bovendien wordt hij nog dagelijks met de gevolgen zowel lichamelijk als mentaal geconfronteerd. 

Het verhaal van Mats
Mats is op 15 december 2012 thuis geboren. Zijn ouders, mijn zus (Marissa) en schoonbroer (Bart), dolblij met hun eerste kindje. Mats was een tevreden hummeltje. Helaas werd dit prachtige gezinnetje uit hun rustige babybubbel geprikt toen Mats na enkele weken ziek werd. Na in het ziekenhuis bloed te hebben geprikt, werd hij een dag later al per ambulance vervoerd naar het Wilhelmina kinderziekenhuis voor uitgebreid onderzoek. Als pasgeboren baby’tje moest hij daar lange tijd nuchter blijven voor onderzoek en veelvuldig geprikt worden. De resultaten van deze onderzoeken bleken niet al te best. De diagnose luidde ‘galgangatresie’ en Mats werd overgebracht naar het ziekenhuis te Groningen alwaar hij geopereerd zou worden. Daar sta je dan als kersverse ouders machteloos met een doodziek mannetje in je armen. Gelukkig zou de operatie Mats weer een heel stuk beter kunnen maken. Het was een pittige buikoperatie, waar hij nog lange tijd veel last van heeft gehad en van moest herstellen. Maar wat was iedereen blij en opgelucht toen hij weer mee mocht naar huis om zich, zo hoopten wij, nu lange tijd onbezorgd te kunnen ontwikkelen en genieten samen met zijn ouders.


Helaas kwam het moment waarop Mats opnieuw voor grote uitdagingen kwam sneller dan verwacht. Hij had eventjes een redelijk zorgeloze periode, waarin hij een echte dreumes mocht zijn. Dit werd toen hij 2 jaar oud was echter verstoord, toen hij met enorme buikpijn opstond. Enkele dagen later is Mats opnieuw opgenomen in het ziekenhuis te Groningen, een periode die letterlijk en figuurlijk enorme littekens heeft achtergelaten. Er werd geconstateerd dat er sprake was van een knik in zijn darmen (Streng Ileus). Dit zou middels een buikoperatie kunnen worden verholpen. Helaas bleek het vele malen ingewikkelder dan verwacht, want tijdens de operatie zelf bleken verklevingen van het littekenweefsel te zorgen voor een haast onmogelijke klus. De arts gaf als uitleg dat hetgeen hij moest doen te vergelijken was met het verwijderen van een kauwgom die vastzit in een plasticzakje, zonder hierbij het zakje te beschadigen. Wat een gemakkelijke operatie moest zijn, bleek een helse klus voor de chirurg. Mats werd dan ook kunstmatig in slaap gehouden, aangezien zijn kleine lijfje ontzettend veel te verduren had gekregen. Zelf ademen kon hij niet meer en dus werd er een adembuisje (tracheacanule) via zijn keel in zijn luchtpijp geplaatst. We hoopten allemaal dat Mats snel beter zou worden en mee naar huis zou kunnen, maar de ene tegenslag naar de andere volgde. Hij werd kort achter elkaar vier keer geopereerd, omdat steeds weer bleek dat er iets niet goed zat in zijn buik. Zijn papa en mama bleven zoveel mogelijk dichtbij hem en hielden zich ongelofelijk sterk. Na enkele weken werd Mats langzaam uit de diepe slaap gehaald, omdat het beter leek te gaan. Hoewel dat positief nieuws is, denk ik dat deze periode veel impact heeft gehad op Mats mentaal gezien. Hij had veel pijn, kon door de adembuis in zijn keel niet praten, hij hoorde piepende geluiden en steeds weer kwamen er andere artsen de kamer in gerend om van alles met hem te doen. Ook had hij door het vele liggen in moeten leveren qua spierkracht. Mats lag daar maar en moest het allemaal maar ondergaan. Iedere dag werden er weer pijnlijke handelingen verricht. In zijn ogen was te zien dat hij het liefst wilde schreeuwen dat iedereen moest stoppen hem pijn te doen, maar hij kon geen kik geven. Ondertussen zagen we aan Mats hoeveel verdriet, angst en pijn hij had. Dit was behalve voor hem, uiteraard ook een hele pittige periode voor zijn ouders, de rest van de familie en vrienden die een grote steun waren.


Hier zou het verhaal wel richting een positief einde mogen komen. Daar hoopten wij allemaal op. Helaas kwam het moeilijkste gedeelte nog. Mats zijn lever trok het niet meer en hij had dan ook zo snel mogelijk een donorlever nodig. Een harde klap en spannend natuurlijk of er op tijd een donor zou komen. Bovendien zou het ook nog goed getimed moeten worden, want Mats was vaak zo zwak dat het niet mogelijk was. Gelukkig bleek uiteindelijk na 3 maanden van onzekerheid en allerlei onderzoeken, dat mijn zus een deel van haar lever kon afstaan. Fantastisch natuurlijk dat dit mogelijk was, maar nog spannender voor haar en iedereen er omheen. Zowel mijn zus als mijn neefje zouden geopereerd worden. Spannende operaties. Achteraf bleek zelfs zo spannend, dat Mats letterlijk voor zijn leven heeft moeten vechten. Uiteraard met een enorm toegewijd en professioneel team van specialisten om hem heen. De dag zelf zaten wij allen in spanning. Zowel mijn zus als mijn neefje werden meegenomen voor pittige operaties. Gelukkig hoorden we al vrij snel dat de operatie van mijn zus goed was verlopen. De operatie van Mats heeft onwijs lang geduurd (20 uur van ophalen tot terugbrengen) en hij verloor enorm veel bloed (30 liter). Deze uren waren zenuwslopend. Voor het team aan specialisten was het ook spannend. Zij gaven aan met momenten gedacht te hebben dat ze Mats zouden verliezen. Wat zijn wij deze helden dankbaar toen bleek dat zij en Mats zich er doorheen gevochten hadden. Het duurde nog een hele tijd voordat hij helemaal de oude was, maar het zag er naar uit dat het stukje lever dat zijn moeder heeft afgestaan, zijn werk goed deed in Mats zijn buikje. Na nog een lange herstelperiode, mocht Mats eindelijk naar huis. Hij werd thuis onthaald door alle vrienden, familieleden, een brandweerwagen en een politieauto. Iedereen was zo trots en blij op onze held Mats! Ik krijg nog altijd kippenvel terugdenkend aan dit moment. Wat een warmte, steun en liefde hebben Mats, Mila (zijn zusje), Marissa en Bart gekregen van alle vrienden en familieleden!


Hoewel dit een goed einde lijkt van een lange, spannende periode, was het voor Mats en zijn ouders hier nog niet klaar. Tot de dag van vandaag loopt Mats met de gevolgen van deze heftige periode. Hij sliep onwijs slecht, ontwikkelde zich minder voorspoedig, zijn stemming kon gemakkelijk omslaan en jaren later kwam tevens het vervelende nieuws dat hij doof bleek te zijn geworden. Dit zou mogelijk verklaard kunnen worden door de heftige lange opname, de grote hoeveelheid aan antibiotica die hij heeft gekregen en het trauma wat Mats door dit alles als klein mannetje heeft opgelopen. Als ik Mats nu zie, dan zie ik een jongetje die onwijs veel te verduren heeft gehad. Van een goed ontwikkelende dreumes naar een lief ventje met een ontwikkelingsachterstand, die vaak in zichzelf gekeerd is, slechter slaapt en moeite heeft om alle prikkels goed te verwerken. Mats heeft inmiddels een CI (Cochleair Implantaat oftewel een elektronisch implantaat), wat hem mogelijk in staat stelt geluiden weer te horen. Helaas heeft dit tot op heden nog niet geleid tot het gewenste resultaat. Wel doet Mats het naar omstandigheden echt fantastisch.


Mats is voor ons allemaal echt een held. Maar wat heeft hij daarnaast ontzettende last van alles wat hem in het prille begin van zijn leven is overkomen. Hoe fijn zou het zijn als hij daarin een stapje vooruit mag zetten. Dat de scherpe randjes er wat meer vanaf gaan. Hij zich net iets lekkerder voelt in deze wereld, die met momenten heel beangstigend is geweest (en nog wel eens is) voor hem. Hij net wat meer de rust vindt die hij verdient als hij slaapt. En hij gemakkelijker leert communiceren met de mensen om hem heen en wij met Mats. Ik gun het hem van harte! 


De therapie
Mats zou grote stappen vooruit kunnen zetten, als hem dolfijntherapie geboden wordt. Dit is mogelijk en wordt al jaren met heel veel succes gedaan op Curaçao. Het land waar ik inmiddels 7 jaar woon. Ik heb dan ook om mij heen al tal van prachtverhalen gehoord over de effecten van deze vorm van therapie op allerlei gebieden. Prachtig dat ook voor hen, waarvan je verwacht dat vooruitgang boeken mentaal of fysiek een hele opgave zal zijn, er hoop is. De resultaten die geboekt kunnen worden na twee weken intensieve therapie met deze prachtige dieren zijn vaak onvoorstelbaar. Omdat ik onze Mats deze kans ook zo ontzettend gun, maar het wel een ontzettend dure therapievorm is die helaas (nog) niet vergoed wordt, doe ik een oproep. Een oproep aan een ieder die zich aangesproken voelt en een bijdrage wil leveren aan deze mooie kans voor Mats (en daarnaast worden ook brusjes en ouders meegenomen in het programma). In totaal gaat het om een bedrag van €6800. Alle beetjes helpen. En met iedere bijdrage, hoe klein ook, komen we een stapje dichterbij het doel: een kans voor Mats om vooruit geholpen te worden, na alle strijd die hij zelf al heeft moeten leveren. 

We waren even bang dat dit op korte termijn vanwege Covid-19 niet mogelijk zou zijn, maar gelukkig zijn de grenzen geopend met Curaçao en is onlangs bevestigd dat Mats deel zou mogen nemen eind oktober. Ik besef me dat oktober om de hoek is, maar wil met deze actie toch mijn uiterste best doen om de therapie voor Mats (zijn ouders en zusjes Mila en Nora) mogelijk te maken.

Voor meer informatie over dolfijntherapie verwijs ik graag naar de website 

Alvast ontzettend bedankt aan een ieder die op wat voor manier dan ook een steentje bijdraagt aan deze kans voor Mats!