Help Beto Dermaja Walk Again!
Donation protected
Dear family, friends, and kind-hearted supporters,
The Albanian American Association of Ulqin has launched this urgent fundraiser to support a truly heartbreaking case. Our beloved community member, Beto Dermaja, was involved in a devastating accident in Ulqin, Montenegro, alongside his daughter.
Due to a lack of immediate and adequate medical care, his condition worsened drastically. After a long and difficult fight for survival in Montenegro, Beto was transferred to France for more advanced treatment. Despite the efforts, he now faces a tragic and life-altering reality: 95% of his body is paralyzed.
Beto can no longer walk, eat, or perform even the most basic tasks on his own. He requires full-time medical assistance, rehabilitation, and specialized equipment to sustain life and regain any chance at recovery.
We are asking for your support—no matter how big or small—to help ease the immense burden on Beto and his family during this unimaginable time. Your donation will go directly toward his medical expenses, rehabilitation, and long-term care.
Please help us bring hope and relief to Beto’s family. Together, we can make a difference.
Donate. Share. Pray.
We invite you all to read below the powerful story of the accident in four different languages, English, France, Albanian, Montenegro, written by Beto’s daughter who lived through it, and the heartfelt words from his son, sharing the deep pain Beto is going through. Their words offer a glimpse into the strength, love, and struggle this family is facing."
With gratitude,
The Albanian American Association of Ulqin
Story in English
His daughter Adriana:
That day, we were simply heading out for dinner in Shkoder, in northern Albania. A light-hearted father-daughter moment, full of connection. But everything changed in a fraction of a second.
I looked down to grab something from my bag. When I lifted my head… a car. Right in front of us. It cut us off. Then… nothing.
Darkness. Total void.
I woke up alone, thrown over 50 meters away. My body was lying on the asphalt, blood everywhere. My face, my skin torn in several places, my helmet shattered, my clothes ripped. I didn’t understand. I couldn’t even feel the pain. Just… emptiness. Like I had left my own body.
Even today, the scars remain. They remind me every day of that moment when everything shattered.
But the hardest part… wasn’t my injuries.
Where was he? Where was my father?
A visceral panic took over me. My heart began to scream. I was staggering, my legs shaking. I saw my phone on the ground. Miraculously, it still worked. I called my brother:
“Alban… I can’t see dad… hurry.”
And then I saw him. And that’s when the horror began.
My father was in a canal. His head crushed against the ground. His legs in the air. The motorcycle on top of him. Motionless. Lifeless. An image I will never forget.
“Alban… I think dad is dead.”
I kept repeating those words, as if to escape them. People around me were speaking, asking if I was okay. But I couldn’t hear them. I was begging them: “Help him! Save my father!” I felt my consciousness slipping away, my blood pressure dropping. I had to tell them before I passed out, before I could no longer speak.
The emergency services arrived. Finally. But what I saw broke me.
My father was screaming in pain. He had almost no oxygen left. His skull was bleeding, twigs stuck to his head, his arm torn, the bone exposed. The paramedics were handling him like an object. No gentleness. No care. It was unbearable.
I was sent to another hospital, in Bar. And there… I experienced hell.
They left me covered in blood, without even cleaning my wounds. They told me my hand wasn’t broken. But the pain was unbearable. I insisted. Eventually, they discovered that my hand was nearly crushed.
They took five blood samples in just a few minutes. My veins burst. No care, no compassion. It was thanks to my mother—her strength and perseverance—that I got out of that hospital. She saved me from a serious infection, maybe even from losing my hand… or my life.
Today, I’m alive, but marked. My body is damaged. My heart, even more so.
But the deepest pain… is seeing my father like this.
Tetraplegic. 95% paralyzed. Trapped in his own body.
Every day, he fights. And so do we.
This is the first time I’m speaking publicly. I have to. Because he needs us. He needs you.
There are solutions to help him regain some autonomy. Maybe, one day, raise a hand, feed himself, hold his grandchildren in his arms.
But these solutions are expensive. Far too expensive for us alone.
So I write to you with everything I have. With my truth. With my pain. With my endless love for my father.
Help us give him a second chance.
From the bottom of my heart, thank you.
Story from his son Alban:
My father lost everything that day. His mobility. His autonomy. His freedom.
The accident was brutally violent. But what destroyed him most was what came after. The Montenegrin hospitals did nothing. No emergency surgery. No proper care.
He could have partially recovered. That chance was stolen from him.
When he arrived in France, he was out of breath. Infected. Paralyzed. Abandoned.
He spent two months between life and death. Today, he is tetraplegic. He can’t move. He depends on everything, for everything.
Soon, his hospital stay will end. But his care must continue. He needs a specialized rehabilitation center. Equipment. An adapted home. And all of that is expensive. Far too expensive.
I am his son.
What I went through that day is nothing compared to what my sister and father have been enduring since. The worst part was being there… and not being able to do anything. That helplessness haunts me.
Today, I speak from the heart. Not for me, but for him. Because he deserves a second chance. Because he deserves to live with dignity, despite everything.
Adriana :
Ce jour-là, nous partions simplement dîner à Shkoder, dans le nord de l’Albanie. Un moment père-fille, léger, complice. Mais tout a basculé en une fraction de seconde.
J’ai baissé la tête pour attraper quelque chose dans mon sac. Quand je l’ai relevée… une voiture. Devant nous. Elle nous a coupé la route. Puis… plus rien.
Le noir. Le vide total.
Je me suis réveillée seule, projetée à plus de 50 mètres. Mon corps était allongé sur le bitume, du sang partout. Mon visage, ma peau arrachée à plusieurs endroits, mon casque brisé, mes vêtements déchirés. Je ne comprenais pas. Je ne sentais même pas la douleur. Juste… un vide. Comme si j’étais sortie de mon propre corps.
Aujourd’hui encore, ces cicatrices sont là. Elles me rappellent, chaque jour, cet instant où tout a explosé.
Mais le plus dur… ce n’était pas mes blessures.
Il était où ? Où était mon père ?
Une panique viscérale m’a envahie. Mon cœur s’est mis à hurler. Je titubais, les jambes tremblantes. J’ai vu mon téléphone à terre. Par miracle, il fonctionnait encore. J’ai appelé mon frère :
“Alban… je ne vois pas papa… fais vite.”
Et puis je l’ai vu. Et là, l’horreur a commencé.
Mon père était dans un canal. La tête écrasée contre le sol. Les jambes vers le ciel. La moto sur lui. Immobile. Inerte. Une image impossible à effacer.
“Alban… je crois que papa est mort.”
Je répétais ces mots, comme pour y échapper. Les gens autour me parlaient, me demandaient si j’allais bien. Mais je ne les entendais pas. Je les suppliais : “Aidez-le ! Sauvez mon père !” Je sentais ma conscience me quitter, ma tension chuter. Il fallait leur dire avant de tomber, avant de ne plus pouvoir parler.
Les secours sont arrivés. Enfin. Mais ce que j’ai vu m’a brisé.
Mon père hurlait de douleur. Il n’avait presque plus d’oxygène. Son crâne en sang, des brindilles collées, son bras déchiré, l’os à nu. Les secouristes le manipulaient comme s’il n’était qu’un objet. Sans douceur. Sans égard. C’était insoutenable.
Moi, j’ai été envoyée dans un autre hôpital, à Bar. Et là-bas… j’ai connu l’enfer.
On m’a laissée couverte de sang, sans nettoyer mes plaies. On m’a dit que ma main n’était pas cassée. Pourtant, elle me faisait atrocement mal. J’ai insisté. Ils ont fini par découvrir que ma main était presque broyée.
J’ai subi cinq prises de sang en quelques minutes. Mes veines éclatées. Aucune douceur, aucun soin. C’est grâce à ma mère, grâce à sa force et sa persévérance, que j’ai pu sortir de cet hôpital. Elle m’a sauvée d’une infection grave, peut-être même de la perte de ma main… ou de ma vie.
Aujourd’hui, je suis vivante, mais marquée. Mon corps est abîmé. Mon cœur, encore plus.
Mais la douleur la plus profonde… c’est de voir mon père dans cet état.
Tétraplégique. Dépendant à 95%. Prisonnier de son propre corps.
Chaque jour, il lutte. Et nous aussi.
C’est la première fois que je m’exprime. Il le faut. Car il a besoin de nous. Il a besoin de vous.
Il existe des solutions pour qu’il retrouve un peu d’autonomie. Peut-être, un jour, relever la main, s’alimenter seul, tenir ses petits-enfants dans ses bras.
Mais ces solutions sont coûteuses. Trop coûteuses pour nous seuls.
Alors je vous écris avec tout ce que j’ai. Avec ma vérité. Avec ma douleur. Avec mon amour infini pour mon père.
Aidez-nous à lui offrir une seconde chance.
Du fond du cœur, merci.
Alban:
Mon père a tout perdu ce jour-là. Sa mobilité. Son autonomie. Sa liberté.
L’accident a été d’une violence extrême. Mais ce qui l’a détruit, c’est surtout ce qui s’est passé après. Les hôpitaux monténégrins n’ont rien fait. Aucune opération urgente.
Aucun soin adapté. Il aurait pu récupérer partiellement. On lui a volé cette chance.
Quand il est arrivé en France, il était à bout de souffle. Infecté, paralysé, abandonné.
Il a passé deux mois entre la vie et la mort. Aujourd’hui, il est tétraplégique. Il ne bouge plus. Il dépend de tout, pour tout.
Bientôt, son hospitalisation se termine. Mais ses soins doivent continuer. Il a besoin d’un centre de rééducation spécialisé. De matériel. D’un logement adapté. Et tout cela coûte cher. Très cher. Beaucoup trop coûteuse.
Moi, je suis son fils.
Ce que j’ai vécu ce jour-là n’est rien comparé à ce que vivent ma sœur et mon père depuis. Le pire, c’est d’avoir été là… et de ne rien avoir pu faire. Cette impuissance me hante.
Aujourd’hui, je vous parle avec le cœur. Pas pour moi, mais pour lui. Parce qu’il mérite une seconde chance. Parce qu’il mérite de vivre dignement, malgré tout.
Adriana:
Atë ditë, po shkonim thjesht për darkë në Shkodër, në veri të Shqipërisë. Një moment i lehtë mes babait dhe vajzës, plot afeksion. Por gjithçka ndryshoi në një fraksion sekonde.
U ula për të marrë diçka nga çanta ime. Kur ngrita kokën… një makinë. Përpara nesh. Na preu rrugën. Pastaj… asgjë.
Errësirë. Zbrazëti totale.
U zgjova vetëm, e hedhur më shumë se 50 metra larg. Trupi im ishte i shtrirë mbi asfalt, gjak gjithandej. Fytyra ime, lëkura ime e shqyer në disa vende, helmeta e thyer, rrobat e grisura. Nuk kuptoja asgjë. Nuk ndjeja as dhimbjen. Vetëm… zbrazëti. Si të kisha dalë nga trupi im.
Edhe sot, plagët janë aty. Më kujtojnë çdo ditë atë moment kur gjithçka shpërtheu.
Por pjesa më e vështirë… nuk ishin plagët e mia.
Ku ishte ai? Ku ishte babai im?
Një panik i thellë më pushtoi. Zemra ime filloi të bërtiste. Po lëkundesha, me këmbë që më dridheshin. Pashë telefonin tim në tokë. Për mrekulli, ende punonte. E telefonova vëllanë tim:
“Alban… nuk po e shoh babin… nxito.”
Dhe pastaj e pashë. Dhe aty nisi tmerri.
Babai im ishte në një kanal. Koka e shtypur në tokë. Këmbët përpjetë. Motori mbi të. I palëvizshëm. Pa jetë. Një imazh që nuk do të më largohet kurrë nga mendja.
“Alban… mendoj se babi ka vdekur.”
I përsëritja këto fjalë, sikur të doja të shpëtoja prej tyre. Njerëzit përreth më flisnin, më pyesnin nëse isha mirë. Por nuk i dëgjoja. I lutesha: “Ndihmojeni! Shpëtojeni babain tim!” Ndjeja vetëdijen që më largohej, tensioni që më binte. Duhej t’ua thosha para se të rrëzohesha, para se të mos mundja të flisja më.
Ndihma mjekësore arriti. Më në fund. Por ajo që pashë më theu shpirtin.
Babai bërtiste nga dhimbja. I mungonte oksigjeni. Koka e përgjakur, degë të ngjitura në të, krahu i grisur, kocka në pah. Ndihmësit e trajtonin sikur të ishte një send. Pa kujdes. Pa ndjeshmëri. Ishte e padurueshme.
Mua më çuan në një spital tjetër, në Tivar. Dhe atje… përjetova ferrin.
Më lanë e mbuluar në gjak, pa më pastruar plagët. Më thanë që dora nuk ishte thyer. Por dhimbja ishte e tmerrshme. Këmbëngula. Në fund zbuluan se dora ime ishte pothuajse e shtypur.
Më morën pesë analiza gjaku brenda pak minutash. Vena të çara. Pa kujdes, pa dhembshuri. Falë nënës sime, falë forcës dhe këmbënguljes së saj, arrita të dal nga ai spital. Ajo më shpëtoi nga një infeksion i rëndë, ndoshta edhe nga humbja e dorës… ose e jetës sime.
Sot jam gjallë, por e shënuar. Trupi im është i dëmtuar. Zemra ime, edhe më shumë.
Por dhimbja më e thellë… është ta shoh babain tim në këtë gjendje.
95% i paralizuar. I burgosur në trupin e tij.
Çdo ditë ai lufton. Edhe ne.
Kjo është hera e parë që flas publikisht. Duhet ta bëj. Sepse ai ka nevojë për ne. Ka nevojë për ju.
Ka zgjidhje që mund t’i japin pak autonomi. Ndoshta, një ditë, të ngrejë dorën, të ushqehet vetë, të mbajë nipërit në krahët e tij.
Por këto zgjidhje janë të kushtueshme. Shumë të kushtueshme për ne vetëm.
Prandaj po ju shkruaj me gjithçka që kam. Me të vërtetën time. Me dhimbjen time. Me dashurinë time të pafund për babain.
Na ndihmoni t’i japim një mundësi të dytë.
Nga zemra, faleminderit.
⸻
Alban:
Babai im humbi gjithçka atë ditë. Lëvizshmërinë. Autonominë. Lirinë e tij.
Aksidenti ishte jashtëzakonisht i dhunshëm. Por ajo që e shkatërroi më shumë ishte çfarë ndodhi pas tij. Spitalet në Mal të Zi nuk bënë asgjë. Asnjë operacion urgjent.
Asnjë trajtim i përshtatshëm. Ai mund të kishte rikuperuar pjesërisht. Ia vodhën këtë mundësi.
Kur mbërriti në Francë, ishte pa frymë. I infektuar, i paralizuar, i braktisur.
Kaloi dy muaj mes jetës dhe vdekjes. Sot, ai është tetraplegjik. Nuk lëviz më. Është i varur për gjithçka, në gjithçka.
Së shpejti, qëndrimi i tij në spital do të përfundojë. Por trajtimi i tij duhet të vazhdojë. Ka nevojë për një qendër të specializuar rehabilitimi. Pajisje. Një banesë të përshtatur. Dhe të gjitha këto kushtojnë shumë. Shumë tepër.
Unë jam djali i tij.
Ajo që përjetova atë ditë nuk është asgjë krahasuar me atë që po përjetojnë motra ime dhe babai im që atëherë. Më e keqja ishte të isha aty… dhe të mos mundja të bëja asgjë. Kjo pafuqishmëri më përndjek.
Sot po flas me zemër. Jo për veten time, por për të. Sepse ai meriton një shans të dytë. Sepse meriton të jetojë me dinjitet, pavarësisht gjithçkaje.
Adriana:
Tog dana smo jednostavno išli na večeru u Skadar, na severu Albanije. Jedan lagan, prisutan trenutak između oca i ćerke. Ali sve se promenilo u deliću sekunde.
Sagnula sam se da uzmem nešto iz torbe. Kada sam podigla glavu… auto. Ispred nas. Presekao nam je put. I onda… ništa.
Mrak. Praznina.
Probudila sam se sama, odbačena više od 50 metara. Moje telo je ležalo na asfaltu, krv svuda. Lice mi je bilo izranjavano, koža izderana na više mesta, kaciga razbijena, odeća pocepana. Nisam razumela. Nisam čak ni osećala bol. Samo… prazninu. Kao da sam izašla iz sopstvenog tela.
I danas, ožiljci su tu. Podsećaju me svakog dana na taj trenutak kada se sve srušilo.
Ali ono što je najteže… nisu bile moje povrede.
Gde je on bio? Gde je moj tata?
Panika mi je preplavila telo. Srce mi je počelo da vrišti. Teturala sam, noge su mi se tresle. Videla sam svoj telefon na zemlji. Čudom, još je radio. Pozvala sam svog brata:
“Albane… ne vidim tatu… požuri.”
I onda sam ga videla. I tu je počeo užas.
Moj otac je bio u kanalu. Glava mu je bila pritisnuta o zemlju. Noge u vazduhu. Motor na njemu. Nepomičan. Bez znakova života. Slika koja se ne briše.
“Albane… mislim da je tata mrtav.”
Ponavljala sam te reči, kao da pokušavam da pobegnem od njih. Ljudi oko mene su mi pričali, pitali me da li sam dobro. Ali ja ih nisam čula. Molila sam ih: “Pomozite mu! Spasite mog oca!” Osećala sam kako me svest napušta, pritisak mi je opadao. Morala sam da kažem pre nego što padnem, pre nego što više ne budem mogla da govorim.
Hitna pomoć je stigla. Konačno. Ali ono što sam videla me slomilo.
Moj otac je vrištao od bolova. Nije imao gotovo nikakav kiseonik. Glava mu je krvarila, grančice zalepile, ruka razderana, kost se videla. Spasioci su ga pomerali kao predmet. Bez nežnosti. Bez obzira. Bilo je nepodnošljivo.
Mene su poslali u drugu bolnicu, u Bar. A tamo… doživela sam pakao.
Ostavili su me prekrivenu krvlju, bez da su mi očistili rane. Rekli su mi da mi ruka nije slomljena. Ali me je užasno bolela. Insistirala sam. Na kraju su otkrili da mi je ruka gotovo smrskana.
Uzimali su mi krv pet puta u nekoliko minuta. Vene su mi popucale. Nimalo nežnosti, nimalo brige. Zahvaljujući mojoj majci – njenoj snazi i upornosti – uspela sam da izađem iz te bolnice. Spasila me je od ozbiljne infekcije, možda čak i od gubitka ruke… ili života.
Danas sam živa, ali obeležena. Telo mi je oštećeno. Srce još više.
Ali najdublji bol… je da gledam svog oca u ovom stanju.
Tetraplegičan. 95% zavistan. Zarobljen u sopstvenom telu.
Svakog dana se bori. I mi takođe.
Ovo je prvi put da govorim javno. Moram. Jer on nas treba. Treba vas.
Postoje rešenja da povrati malo autonomije. Možda jednog dana da podigne ruku, da jede sam, da zagrli svoje unuke.
Ali ta rešenja su skupa. Previše skupa za nas same.
Zato vam pišem svim što imam. Sa svojom istinom. Sa svojim bolom. Sa svojom beskrajnom ljubavlju prema ocu.
Pomozite nam da mu pružimo drugu šansu.
Od srca, hvala vam.
⸻
Alban:
Moj otac je tog dana izgubio sve. Pokretljivost. Samostalnost. Svoju slobodu.
Nesreća je bila izuzetno nasilna. Ali ono što ga je najviše uništilo bilo je ono što se desilo posle. Crnogorske bolnice nisu uradile ništa. Nijedna hitna operacija.
Nijedna odgovarajuća nega. Mogao je delimično da se oporavi. Ukrao mu se taj životni pokušaj.
Kada je stigao u Francusku, bio je bez daha. Inficiran. Paralizovan. Napušten.
Proveo je dva meseca između života i smrti. Danas, on je tetraplegičan. Više se ne pomera. Zavisi od svega, za sve.
Uskoro mu se završava bolnički boravak. Ali njegova nega mora da se nastavi. Potreban mu je specijalizovani rehabilitacioni centar. Oprema. Prilagođen dom. A sve to košta. Previše.
Ja sam njegov sin.
Ono što sam ja preživeo tog dana nije ništa u poređenju sa onim što moja sestra i otac žive od tada. Najgore je bilo biti tamo… i ne moći da uradim ništa. Ta nemoć me proganja.
Danas vam se obraćam iz srca. Ne zbog sebe, već zbog njega. Jer on zaslužuje drugu šansu. Jer zaslužuje da živi dostojanstveno, uprkos svemu.
Organizer
Shoqata Ulqini
Organizer
Staten Island, NY