Een hulphond voor hoop, rust en weer te leven ipv overleven

Mijn naam is Evie. Ik ben 15 jaar en ik strijd elke dag.

Tegen CPTSS (complexe posttraumatische stressstoornis), tegen CRPS (een zenuwziekte die ondraaglijke pijn in mijn been veroorzaakt), en tegen anorexia. Ik heb al veel behandelingen en opnames gehad ,maar in plaats van dat ze hielpen, hebben ze ook diepe trauma’s achtergelaten.

Elke dag is een gevecht. Mijn hoofd is nooit stil. Mijn lijf zit vol spanning.

Vaak val ik letterlijk om van stress: mijn benen vallen uit bij herbelevingen. Ik heb paniek, herbelevingen, en durf nog maar weinig. Naar buiten gaan als er mensen zijn, alleen zijn, eten — het is allemaal te groot geworden.

Maar ik wil zo graag weer leven. Niet alleen maar overleven.

En daarom is er één lichtpuntje waar ik alles op zet: een hulphond.

Vanaf 10 mei mag ik mijn pup verwelkomen. Samen gaan we aan de slag bij een organisatie die hulphonden opleidt voor mensen met psychische en lichamelijke beperkingen. Mijn pup zal mij leren ondersteunen bij paniek, herbelevingen, dissociatie, angsten en dagelijkse situaties.

Hij zal leren:

– Mij op tijd terug te halen als ik verdwijn in mijn hoofd

– Spanning te signaleren en te verzachten met diepe druk (deep pressure therapy)

– Mij te begrenzen, mensen op afstand te houden, mij weer veilig te laten voelen

– Er te zijn als ik bang ben om alleen te zijn en zelfredzaamheid.

_ Als er veel prikkels zijn of ik ga over mijn grens dan kan het hondje mij uit de situatie halen.

– En hopelijk ooit weer helpen met durven eten.

Hij wordt niet zomaar een hond. Hij wordt mijn maatje. Mijn anker. Mijn reden om door te gaan.

Maar de weg naar die hulphond is moeilijk.

De gemeente lijkt tot op heden de aanvraag nog tegen te willen werken terwijl al acht weken geleden de aanvraag is ingediend en 10 mei de pup al komt. Het is van belang dat de training al kan starten.

De opleiding van een hulphond is duur. Heel duur. Maar het is geen luxe. Het is noodzaak.

Ik hoop dat jij wilt helpen. Met een donatie, of door dit bericht te delen. Alles helpt.

Als ik dit samen met mijn hulphond kan aangaan.

Dan heb ik weer hoop. Hoop op een leven dat iets lichter is en weer te willen leven.

Dankjewel.

Voor je hulp, je tijd, of gewoon omdat je dit leest.

Evie

____________________________

Poem over Hero:

Hero.

Niet zomaar een hond,

maar een grens tussen leven en verdwijnen.

Hij kwam niet met toeters of reddingsverhalen,

maar met ogen die dwars door alle maskers heen keken,

alsof hij wist hoeveel er onder lag.

Hij voelt wat ik niet uitspreek.

Nog vóór ik het zelf doorheb,

merkt hij de spanning die mijn schouders vastzet,

het trillen in mijn handen,

het wegzakken van mijn blik.

Hij drukt zijn lichaam soms al tegen mij aan,

zwaar, warm, echt,

en herinnert mij eraan dat ik hier ben.

Dat ik mag ademen.

Hij leert taken die anderen knap noemen,

maar voor mij zijn ze levenslijnen.

Hij gaat zoveel dingen leren.

Ik denk eindelijk aan de toekomst. Als mijn letterlijke Hero.

Hij gaat leren mensen te blokkeren die te dichtbij komen,

legt zijn kop op mijn schoot als ik verdwijn,

haalt me terug uit plekken in mijn hoofd

waar geen licht komt.

Hij gaat voorwerpen brengen, opent deuren als ik daar niet toe instaat ben,

maar vooral:

hij opent en gaat iets in mij openen dat ik allang had afgesloten.

Want eerlijk —

als hij er niet was geweest,

weet ik niet of ik er zelf nog was.

Er zijn dagen geweest

dat alleen zijn adem

mij hierhield.

Dat zijn poot tegen mijn arm

meer zei dan honderd woorden van hoop.

Hij is de reden dat ik leer om te blijven,

ook als blijven pijn doet.

De reden dat ik oefen met vertrouwen,

met leven in plaats van overleven.

In zijn ogen ligt geen oordeel,

alleen aanwezigheid.

En buiten zijn werk,

is hij gewoon Hero.

Die eigenwijze hond die blaft als hij ongeduldig is,

die met zijn neus tegen mijn hand duwt

alsof hij zegt: kom terug.

Hij maakt me lachen,

brengt chaos en rust tegelijk,

en vult stiltes met iets dat lijkt op vrede.

Soms kijk ik naar hem en denk:

hij is niet alleen mijn hulphond,

hij is mijn hart dat heeft leren bewegen

buiten mijn borstkas.

Hij is de veilige grond

onder voeten die te vaak branden van pijn.

En elke dag opnieuw

weet ik

ik red hem niet.

Hij redt mij.

________________________________

Update-Hero ‍

(Aub geen opmerkingen over mijn sonde of eten. Ook niet als u mij of mijn ouders ziet langslopen. Hartelijk dank ♡)

De afgelopen tijd is intens geweest. Ik zit nu op een woongroep waar ik goede begeleiding krijg, en dat is een plek waar ik stukje bij beetje weer adem kan halen. Er zijn heftige dingen gebeurd, dingen die mijn lichaam en hoofd soms laten trillen, maar elke keer sta ik toch weer op. Misschien niet recht, misschien niet zonder pijn, maar wél opnieuw.

Tussen al die stormen groeit Hero. Mijn kleine, eigenwijze maatje met zijn schelle blafje als hij gefrustreerd raakt, en zijn zachte ogen die altijd lijken te zeggen: “ik ben er.”

We maken samen stappen. Soms klein, soms onverwacht groot.

Hij begint steeds beter te voelen wanneer er iets mis is, al weet Hero moeilijk wat hij dan exact moet doen. Maar dat komt nog wel!

Hij komt sneller naar me toe als ik hem roep, zelfs van een afstand.

Hij oefent met rust bewaren ale het om hem heen druk is.

En hij leert dat zijn aanwezigheid, zijn gewicht, zijn warmte, zijn koppie tegen mijn been: mij terug kan brengen in mijn lijf.

En ik… ik leer met hem mee. Ik leer vertrouwen. Ik leer dat ik niet alles alleen hoef te dragen. Ik leer dat herstel niet een rechte lijn is, maar eerder een kronkelpad waar soms een hond naast je loopt die je even tikt met zijn neus wanneer je dreigt te verdwalen.

Hero groeit niet alleen op als pup/puber, maar ook als hulphond in opleiding. En ik groei met hem mee, zelfs op de dagen dat het voelt alsof ik vooral probeer te blijven staan.

Dankjewel aan iedereen die ons steunt. Door jullie kunnen Hero en ik blijven bouwen aan iets wat lijkt op een toekomst, één waarin ik niet alleen ben, en waarin Hero leert hoe hij mij door de moeilijkste momenten heen kan loodsen.

Ik ben dankbaar voor iedere donering en hoop ons doel te behalen zodat we rustig de opleiding af kunnen maken.

Warme groet Evie en een pootje van Hero

________________________________

Waarom ik mijn hulphond zelf opleid

Veel mensen vragen: "Waarom laat je je hulphond niet kant-en-klaar trainen?"

Maar dat is niet zomaar een keuze, het is vaak de beste en enige optie.

Een psychosociale hulphond leert zijn baasje écht kennen.

Niet alleen standaard commando’s, maar precies die signalen die bij mij horen:

– Mijn ademhaling als ik paniek krijg

– Mijn lichaamstaal als ik dissocieer

– Mijn blik als een herbeleving opkomt

– spanning signalen oppikken, die zijn bij iedereen anders

Dat zijn dingen die je een hond niet zomaar vooraf kunt aanleren.

Iedere persoon met PTSS is anders.

Iedereen heeft zijn eigen triggers, zijn eigen noden, zijn eigen manier van overleven.

Daarom is het zo belangrijk dat de hond met mij meegroeit.

Dat hij mij leert kennen, en ik hem.

Zo ontstaat er vertrouwen, een échte band en dat is wat hem een hulphond maakt.

Bovendien. de wachtlijsten voor volledig opgeleide hulphonden zijn soms 4 tot 6 jaar lang.

Zolang kan ik niet wachten.

Ik heb nú hulp nodig.

Daarom volg ik het traject bij Kynotrain, waar ik samen met de trainers mijn hondje stap voor stap ga opleiden.

Niet alleen tot hulphond.

maar tot mijn maatje. Mijn anker. Mijn hoop op vier pootjes.

____________________________________

(Als de gemeente uiteindelijk toch akkoord gaat dan gaat het bedrag naar iemand anders die ook een hulphondje nodig heeft, maar het is nu van belang dat we optijd kunnen starten met de hulphonden opleiding)