Help evie met een toekomst door hulphond

Een hulphond voor hoop, rust en weer te leven ipv overleven

Mijn naam is Evie. Ik ben 15 jaar en ik strijd elke dag.

Tegen CPTSS (complexe posttraumatische stressstoornis), tegen CRPS (een zenuwziekte die ondraaglijke pijn in mijn been veroorzaakt), en tegen anorexia. Ik heb al veel behandelingen en opnames gehad ,maar in plaats van dat ze hielpen, hebben ze ook diepe trauma’s achtergelaten.

Elke dag is een gevecht. Mijn hoofd is nooit stil. Mijn lijf zit vol spanning.

Vaak val ik letterlijk om van stress: mijn benen vallen uit bij herbelevingen. Ik heb paniek, herbelevingen, en durf nog maar weinig. Naar buiten gaan als er mensen zijn, alleen zijn, eten — het is allemaal te groot geworden.

Maar ik wil zo graag weer leven. Niet alleen maar overleven.

En daarom is er één lichtpuntje waar ik alles op zet: een hulphond.

Vanaf 10 mei mag ik mijn pup verwelkomen. Samen gaan we aan de slag bij een organisatie die hulphonden opleidt voor mensen met psychische en lichamelijke beperkingen. Mijn pup zal mij leren ondersteunen bij paniek, herbelevingen, dissociatie, angsten en dagelijkse situaties.

Hij zal leren:

– Mij op tijd terug te halen als ik verdwijn in mijn hoofd

– Spanning te signaleren en te verzachten met diepe druk (deep pressure therapy)

– Mij te begrenzen, mensen op afstand te houden, mij weer veilig te laten voelen

– Er te zijn als ik bang ben om alleen te zijn en zelfredzaamheid.

_ Als er veel prikkels zijn of ik ga over mijn grens dan kan het hondje mij uit de situatie halen.

– En hopelijk ooit weer helpen met durven eten.

Hij wordt niet zomaar een hond. Hij wordt mijn maatje. Mijn anker. Mijn reden om door te gaan.

Maar de weg naar die hulphond is moeilijk.

De gemeente lijkt tot op heden de aanvraag nog tegen te willen werken terwijl al acht weken geleden de aanvraag is ingediend en 10 mei de pup al komt. Het is van belang dat de training al kan starten.

De opleiding van een hulphond is duur. Heel duur. Maar het is geen luxe. Het is noodzaak.

Ik hoop dat jij wilt helpen. Met een donatie, of door dit bericht te delen. Alles helpt.

Als ik dit samen met mijn hulphond kan aangaan.

Dan heb ik weer hoop. Hoop op een leven dat iets lichter is en weer te willen leven.

Dankjewel.

Voor je hulp, je tijd, of gewoon omdat je dit leest.

Evie

____________________________________

Update 59% ik ben zó dankbaar

Wauw. we zitten al op 59% van het totaalbedrag.

Dat is meer dan de helft, en dat voelt zó bijzonder.

Iedere keer als er een donatie binnenkomt, hoe klein of groot ook,

voelt het als een klein sprankje hoop.

Ik wist nooit dat zoveel mensen iets om mij konden geven.

Dat jullie mij dit écht gunnen.

Het voelt alsof ik er weer een beetje mag zijn.

Alsof ik misschien tóch het leven wat lichter mag gaan voelen.

Dankzij jullie komt mijn droom dichterbij:

een pup die niet alleen lief is, maar mij écht kan helpen.

Die mij leert ademen als het stormt in mijn hoofd.

Die mij ziet, ook als ik mezelf even niet meer zie.

We zijn er nog niet helemaal.

maar dat geeft niet.

Want wat er al is opgehaald,

dat voelt als een wonder.

En ieder beetje dat er nog bij komt, dat helpt.

Dus:

dankjewel

voor alles wat jullie geven, delen, doen.

Van mij. En van mijn toekomstige maatje.

_________________________________

Pups kijken en welke het geworden is.

De klik met het bruine bandje kwam niet meteen, niet in één klap.

Hij viel niet op tussen de andere pups. Hij was niet de drukste, niet degene die vooraan stond.

Ik was vooral bezig met de pups die aan het springen, bijten en spelen waren, de druktemakers.

En eerlijk? Ik had op dat moment helemaal niet door dat hij meerdere keren stilletjes naar me toe kwam.

Maar toen het spelen klaar was,

toen de pups moe waren en ze allemaal gingen liggen.

toen kwam híj.

Zonder gedoe.

Zonder geduw.

Gewoon. zachtjes op mijn schoot liggen.

En daar gebeurde iets.

Zonder dat ik het echt besefte, voelde het veilig.

Rustig. Echt.

En het allermooiste?

Deze pup blijkt ook nog eens geschikt als hulphond.

Zijn karakter, zijn energie, zijn gevoeligheid het past allemaal.

Het enige wat nu nog onzeker is,

is de standaard dierenartscontrole volgende week die iedere pup krijgt.

Als daar iets mis mee is, dan kan hij het misschien niet worden.

Maar tot die tijd?

Hoop ik.

Met alles in me.

Dat dit stille, zachte pupje met het bruine bandje. mijn maatje wordt.

____________________________________

Waarom ik mijn hulphond zelf opleid

Veel mensen vragen: "Waarom laat je je hulphond niet kant-en-klaar trainen?"

Maar dat is niet zomaar een keuze, het is vaak de beste en enige optie.

Een psychosociale hulphond leert zijn baasje écht kennen.

Niet alleen standaard commando’s, maar precies die signalen die bij mij horen:

– Mijn ademhaling als ik paniek krijg

– Mijn lichaamstaal als ik dissocieer

– Mijn blik als een herbeleving opkomt

– spanning signalen oppikken, die zijn bij iedereen anders

Dat zijn dingen die je een hond niet zomaar vooraf kunt aanleren.

Iedere persoon met PTSS is anders.

Iedereen heeft zijn eigen triggers, zijn eigen noden, zijn eigen manier van overleven.

Daarom is het zo belangrijk dat de hond met mij meegroeit.

Dat hij mij leert kennen, en ik hem.

Zo ontstaat er vertrouwen, een échte band en dat is wat hem een hulphond maakt.

Bovendien. de wachtlijsten voor volledig opgeleide hulphonden zijn soms 4 tot 6 jaar lang.

Zolang kan ik niet wachten.

Ik heb nú hulp nodig.

Daarom volg ik het traject bij Kynotrain, waar ik samen met de trainers mijn hondje stap voor stap ga opleiden.

Niet alleen tot hulphond.

maar tot mijn maatje. Mijn anker. Mijn hoop op vier pootjes.

____________________________________

(Als de gemeente uiteindelijk toch akkoord gaat dan gaat het bedrag naar iemand anders die ook een hulphondje nodig heeft, maar het is nu van belang dat we optijd kunnen starten met de hulphonden opleiding)