Help Jaira naar een maatje voor het leven
Donation protected
Voorwoord:
Lieve mensen, Dankjewel dat jullie de tijd nemen om een kijkje op mijn crowdfund pagina te nemen. Dat betekent oprecht heel veel voor mij! Als aller eerst wil ik zeggen dat ik het heel moeilijk vind om mijn leven zo open en bloot op tafel te leggen voor de buitenwereld en om hulp en geld te vragen aan mensen die ik niet ken. Maar ik heb uw hulp echt dringend nodig!
Wie ben ik?
Mijn naam is Jaira Sanders ik ben 17 jaar en kom uit Arnhem. In mijn vrije tijd ben ik graag buiten in de natuur en kan ik uren door bossen en parken heen struinen. Ik houd super veel van dieren en ben een trotse vegetariër:) ik houd van muziek luisteren,koken en bakken, schilderen, Ik maak graag muziek en speel twee instrumenten de Piano en de gitaar, ook schrijf ik graag poëzie, en vind ik het leuk om de natuur te fotograferen.
Dat klinkt allemaal heel mooi maar mijn leven is niet zo mooi als dat het klinkt.
Ik ben gediagnosticeerd met Borderline persoonlijkheidsstoornis, PTSS en Anorexia nervosa en loop vast in het leven. Maar ik ben meer dan mijn mentale problemen en ik wil graag dat mensen mij zien als mens als Jaira.
Ik wil jullie graag iets vertellen over waarom ik ben wie ik ben en waarom ik mij voel zoals ik mij voel, zodat jullie misschien een beter inzicht krijgen op waarom een hulphondje zo belangrijk is voor mij.
Vanaf mijn 13e raakte in in de knoop met mijzelf. Ik voelde me vaak slecht, ik had een erg negatief zelfbeeld over mijzelf. Ik wist niet goed hoe ik met mijn gevoelens moest omgaan dus ik kropte alles op en begon met automutileren en stopte vaak met eten en drinken. Ik haatte mijzelf zo erg. Mijn lieve mama merkte des tijds dat het steeds slechter en slechter met mij ging en toen ben ik in therapie gegaan, vanaf toen is het snel bergafwaarts gegaan, ik beschadigde mijzelf iedere dag, stopte vaak met eten en drinken om mijzelf te straffen en te verdoven en deed de ene naar de anderen suïcide poging. Ik was wanhopig en werd uit huis geplaatst, ik ben vanaf toen tientallen keren opgenomen geweest in klinieken gesloten jeugdzorg instellingen en ziekenhuizen, maar die hebben mij niet veel verder gebracht. Tijdens mijn opnames heb ik intensieve therapieën gevolgd en vele verschillende soorten medicaties geslikt zonder enig resultaat. Ik heb het vaak over euthanasie gehad met mijn ouders en hulpverlening. 2 jaar geleden kwam het onderwerp psychosociale hulphond ter sprake, het plan was om weer thuis te gaan wonen en daar het traject te starten, ik had een hulphonden school die mij zou gaan helpen en alles kwam heel dichtbij totdat alles in een keer heel erg bergafwaarts met mij ging en ik met spoed werd overgeplaatst naar de IC afdeling van de HIC. Toen ik dacht dat ik mijn hoogte punt bereikt had en ik me niet nog slechter kon voelen dan dat ik al deed kon het nog erger. Mijn toestand verergerde zo erg dat Ik afhankelijk werd van de hulpverlening, ik kon en mocht niets meer zelf doen. Ik werd niet meer als mens gezien. Ik haatte mijzelf en de wereld zo erg dat ik een groot gevaar voor mijzelf werd, ik probeerde meerdere keren op een dag uit het leven te stappen, ik bracht mijzelf in levensgevaarlijke situaties en heb vaak op het randje van de dood gezeten, het kwam zo ver dat ik vaak maanden opgesloten zat in isoleercellen omdat hulpverleners niet meer wisten wat ze met mij aan moesten dit waren erg traumatiseerde ervaringen voor mij waar ik tot de dag van vandaag nog erg last van heb. Ik heb me vaak eenzaam, ongehoord, onbegrepen, niet belangrijk en niet geliefd gevoeld, ik was toch maar een van de vele gestoorde psychiatrie patiënten, dat is hoe de meeste mensen mij destijds zagen. In mijn laatste gesloten jeugdzorg opname die 12 en een halve maand heeft geduurd (van 17 maart 2022 tot 1 april 2023) heb ik keihard aan mijzelf en aan mijn trauma’s geprobeerd te werken, ik had een groot team met lieve hulpverleners om mij heen die mij erg geholpen hebben destijds waar ik erg dankbaar voor ben maar ik loop helaas nog steeds vast in mijn hoofd en in het leven. 1 april 2023 ben ik beschermd gaan wonen in Arnhem en is alles langzaam weer bergafwaarts gegaan. In mijn laatste ziekenhuis opname van eind mei 2023 heb ik de diagnose anorexia nervosa erbij gekregen, waarvoor ik nu in behandeling ben in het ziekenhuis, maar ook dit is niet helpend voor mij. Ik voel me erg eenzaam en zie het nut van het leven niet meer in. Ik zit in mijn examen jaar die ik in twee jaar doe en ik droomde er altijd van om kinder oncologie verpleegkundige te worden, dit was een van mijn grootste dromen waarvoor ik nog bleef leven, maar ik bevind me in zo’n diep donker dal dat ik hier niet meer naar toe kan leven. Ik kom mijn bed amper meer uit, ik ben bekend met een (te) lage bloeddruk en terugkerende ijzer en ferritine tekort, samen met de anorexia nervosa die nog om de hoek komt kijken ben ik vaak ziek en ernstig duizelig wat gevaarlijk kan worden. Ik ben bang om alleen buitenshuis te gaan omdat ik met de angst rond loop om onwel te worden op straat of in het ergste geval flauw te vallen op straat zonder enige hulp en gewond te raken. Dit weerhoud mij van de dingen die ik moet doen in mijn dagelijkse leven. Ik zeg vaak school af en doe geen leuke dingen meer met mijn familie en vrienden. Ik ben bang om alleen buitenshuis te gaan en ben altijd alert en erg angstig door de dingen die ik heb meegemaakt. Ik ontwijk vele plekken die mij herinneren aan trauma’s om dissociatie en herbelevingen te voorkomen. Ik heb ‘nachts vaak nachtmerries waardoor ik zodanig uitgeput raak dat ik overdag niet goed meer kan functioneren als gevolg dat ik of mijn bed niet uitkom, dissocieer, stop met eten en drinken,mijzelf beschadig, of in het ergste geval in crisis raak en mijzelf iets aan doe. Na al die jaren wil ik niet meer afhankelijk zijn van hulpverlening en gewoon mijn leven gaan leven, daarom is het opleiden van een hulphondje nog mijn enigste hoop om weer te kunnen leven in plaats van overleven.
Hier volgen wat dingen waar een hulphondje mij zo in het dagelijkse leven mee zou kunnen helpen/ ondersteunen:
-Mij minder alleen laten voelen, een maatje voor het leven hebben.
-Mij dagstructuur bieden omdat het hondje ook moet eten en zijn behoeftes buiten moet doen. Doordat ik samen met het hondje naar de trainingen moet gaan heb ik een reden om uit bed te komen en te eten en drinken, om mijn leven net zoals ieder ander te leven. Omdat het verzorgen van een hondje een grote verantwoordelijkheid is ben ik ook genoodzaakt om goed voor mijzelf te zorgen.
-Ondersteunen bij het eten en drinken door bij mij te komen liggen/zitten mij nabijheid te bieden zodat ik niet alleen hoef te zijn.
-Mij een veilig gevoel kunnen geven wanneer ik alleen ben.
-Mij wakker maken als ik een nachtmerrie heb en zelf niet wakker kan worden door bijvoorbeeld mijn hand/gezicht te likken of in mijn hand te bijten of het licht aan te doen. mij troosten nabijheid bieden door bij mij te liggen. Een hond kan angst/spanning ruiken en dat dus signaleren en mij wakker maken op die manier)
-Helpen om in het hier en nu te blijven door herbelevingen te signaleren of mij hieruit te halen door bijvoorbeeld met zijn neusje tegen mij aan te drukken op mijn benen/schoot te gaan liggen of op mijn hand te likken/bijten of tegen mij aan te springen.
-Minder afhankelijk zijn van de mensen om mij heen zoals mijn ouders hulpverlening therapeuten/psychologen/crisisdiensten/kinderartsen enzovoort.
-Helpen om naar afspraken te gaan zoals bloedprikken of om naar de kinderarts te gaan in het ziekenhuis. Tandarts/dokters afspraken enzovoort.
-Helpen om weer volledig te kunnen meedraaien in de maatschappij en de normale dingen samen met mijn familie en vrienden te kunnen doen. Naar school durven gaan en met mijn opleiding tot kinderoncologie verpleegkundige te beginnen en sociale contacten aan durven te gaan omdat ik niet alleen ben en een hulphond overal mee naar toe mag dus ik niet altijd alert en angstig hoef te zijn op gevaar omdat ik niet alleen ben.
-Suïcidaal gedrag, automutilatie en crisis voorkomen door mij nabijheid te bieden door bijvoorbeeld op mijn schoot/benen te gaan liggen of om tegen mij aan te springen om mij letterlijk tegen te houden in mijn gedrag.
-Signaleren van een te lage bloeddruk door tegen mij aan te springen zodat ik op tijd ergens veilig kan gaan zitten om ernstige duizeligheid /flauwvallen als gevolg (ernstige) verwondingen te voorkomen.
Waar gaat het geld van de crowdfunding precies naartoe?
Al het geld dat word ingezameld gaat naar de opleiding van mijn toekomstige hulphondje. Denk hierbij aan de 2,5 jaar aan trainingen, keuringen, enzovoort.
Ik woon nu beschermd in Arnhem maar daar is het helaas niet mogelijk om mijn toekomstige hulphondje op te leiden. Samen met mijn begeleiding heb ik besloten dat zodra ik 18 ben (over 2 maanden) (14 september) we naar appartementjes gaan kijken waar ik naartoe zou kunnen verhuizen zodra ik voldoende geld heb opgehaald om met het hulphonden traject te beginnen.
Lieve allemaal, Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen. Ik vind het erg moeilijk om dit van u te vragen maar zou u alsjeblieft willen doneren voor mijn toekomstige hulphondje, of zou u mijn crowdfund pagina willen delen met anderen mensen als u het geld nu niet kwijt kan. Alle kleine beetjes helpen! Mocht je mijn bericht willen delen of willen doneren ben ik u zo erg dankbaar. Ik hoop dat we het geld bij elkaar kunnen krijgen zodat ik samen met mijn toekomstige vriendje het hulphonden traject kan starten.
Lieve mensen, Dankjewel dat jullie de tijd nemen om een kijkje op mijn crowdfund pagina te nemen. Dat betekent oprecht heel veel voor mij! Als aller eerst wil ik zeggen dat ik het heel moeilijk vind om mijn leven zo open en bloot op tafel te leggen voor de buitenwereld en om hulp en geld te vragen aan mensen die ik niet ken. Maar ik heb uw hulp echt dringend nodig!
Wie ben ik?
Mijn naam is Jaira Sanders ik ben 17 jaar en kom uit Arnhem. In mijn vrije tijd ben ik graag buiten in de natuur en kan ik uren door bossen en parken heen struinen. Ik houd super veel van dieren en ben een trotse vegetariër:) ik houd van muziek luisteren,koken en bakken, schilderen, Ik maak graag muziek en speel twee instrumenten de Piano en de gitaar, ook schrijf ik graag poëzie, en vind ik het leuk om de natuur te fotograferen.
Dat klinkt allemaal heel mooi maar mijn leven is niet zo mooi als dat het klinkt.
Ik ben gediagnosticeerd met Borderline persoonlijkheidsstoornis, PTSS en Anorexia nervosa en loop vast in het leven. Maar ik ben meer dan mijn mentale problemen en ik wil graag dat mensen mij zien als mens als Jaira.
Ik wil jullie graag iets vertellen over waarom ik ben wie ik ben en waarom ik mij voel zoals ik mij voel, zodat jullie misschien een beter inzicht krijgen op waarom een hulphondje zo belangrijk is voor mij.
Vanaf mijn 13e raakte in in de knoop met mijzelf. Ik voelde me vaak slecht, ik had een erg negatief zelfbeeld over mijzelf. Ik wist niet goed hoe ik met mijn gevoelens moest omgaan dus ik kropte alles op en begon met automutileren en stopte vaak met eten en drinken. Ik haatte mijzelf zo erg. Mijn lieve mama merkte des tijds dat het steeds slechter en slechter met mij ging en toen ben ik in therapie gegaan, vanaf toen is het snel bergafwaarts gegaan, ik beschadigde mijzelf iedere dag, stopte vaak met eten en drinken om mijzelf te straffen en te verdoven en deed de ene naar de anderen suïcide poging. Ik was wanhopig en werd uit huis geplaatst, ik ben vanaf toen tientallen keren opgenomen geweest in klinieken gesloten jeugdzorg instellingen en ziekenhuizen, maar die hebben mij niet veel verder gebracht. Tijdens mijn opnames heb ik intensieve therapieën gevolgd en vele verschillende soorten medicaties geslikt zonder enig resultaat. Ik heb het vaak over euthanasie gehad met mijn ouders en hulpverlening. 2 jaar geleden kwam het onderwerp psychosociale hulphond ter sprake, het plan was om weer thuis te gaan wonen en daar het traject te starten, ik had een hulphonden school die mij zou gaan helpen en alles kwam heel dichtbij totdat alles in een keer heel erg bergafwaarts met mij ging en ik met spoed werd overgeplaatst naar de IC afdeling van de HIC. Toen ik dacht dat ik mijn hoogte punt bereikt had en ik me niet nog slechter kon voelen dan dat ik al deed kon het nog erger. Mijn toestand verergerde zo erg dat Ik afhankelijk werd van de hulpverlening, ik kon en mocht niets meer zelf doen. Ik werd niet meer als mens gezien. Ik haatte mijzelf en de wereld zo erg dat ik een groot gevaar voor mijzelf werd, ik probeerde meerdere keren op een dag uit het leven te stappen, ik bracht mijzelf in levensgevaarlijke situaties en heb vaak op het randje van de dood gezeten, het kwam zo ver dat ik vaak maanden opgesloten zat in isoleercellen omdat hulpverleners niet meer wisten wat ze met mij aan moesten dit waren erg traumatiseerde ervaringen voor mij waar ik tot de dag van vandaag nog erg last van heb. Ik heb me vaak eenzaam, ongehoord, onbegrepen, niet belangrijk en niet geliefd gevoeld, ik was toch maar een van de vele gestoorde psychiatrie patiënten, dat is hoe de meeste mensen mij destijds zagen. In mijn laatste gesloten jeugdzorg opname die 12 en een halve maand heeft geduurd (van 17 maart 2022 tot 1 april 2023) heb ik keihard aan mijzelf en aan mijn trauma’s geprobeerd te werken, ik had een groot team met lieve hulpverleners om mij heen die mij erg geholpen hebben destijds waar ik erg dankbaar voor ben maar ik loop helaas nog steeds vast in mijn hoofd en in het leven. 1 april 2023 ben ik beschermd gaan wonen in Arnhem en is alles langzaam weer bergafwaarts gegaan. In mijn laatste ziekenhuis opname van eind mei 2023 heb ik de diagnose anorexia nervosa erbij gekregen, waarvoor ik nu in behandeling ben in het ziekenhuis, maar ook dit is niet helpend voor mij. Ik voel me erg eenzaam en zie het nut van het leven niet meer in. Ik zit in mijn examen jaar die ik in twee jaar doe en ik droomde er altijd van om kinder oncologie verpleegkundige te worden, dit was een van mijn grootste dromen waarvoor ik nog bleef leven, maar ik bevind me in zo’n diep donker dal dat ik hier niet meer naar toe kan leven. Ik kom mijn bed amper meer uit, ik ben bekend met een (te) lage bloeddruk en terugkerende ijzer en ferritine tekort, samen met de anorexia nervosa die nog om de hoek komt kijken ben ik vaak ziek en ernstig duizelig wat gevaarlijk kan worden. Ik ben bang om alleen buitenshuis te gaan omdat ik met de angst rond loop om onwel te worden op straat of in het ergste geval flauw te vallen op straat zonder enige hulp en gewond te raken. Dit weerhoud mij van de dingen die ik moet doen in mijn dagelijkse leven. Ik zeg vaak school af en doe geen leuke dingen meer met mijn familie en vrienden. Ik ben bang om alleen buitenshuis te gaan en ben altijd alert en erg angstig door de dingen die ik heb meegemaakt. Ik ontwijk vele plekken die mij herinneren aan trauma’s om dissociatie en herbelevingen te voorkomen. Ik heb ‘nachts vaak nachtmerries waardoor ik zodanig uitgeput raak dat ik overdag niet goed meer kan functioneren als gevolg dat ik of mijn bed niet uitkom, dissocieer, stop met eten en drinken,mijzelf beschadig, of in het ergste geval in crisis raak en mijzelf iets aan doe. Na al die jaren wil ik niet meer afhankelijk zijn van hulpverlening en gewoon mijn leven gaan leven, daarom is het opleiden van een hulphondje nog mijn enigste hoop om weer te kunnen leven in plaats van overleven.
Hier volgen wat dingen waar een hulphondje mij zo in het dagelijkse leven mee zou kunnen helpen/ ondersteunen:
-Mij minder alleen laten voelen, een maatje voor het leven hebben.
-Mij dagstructuur bieden omdat het hondje ook moet eten en zijn behoeftes buiten moet doen. Doordat ik samen met het hondje naar de trainingen moet gaan heb ik een reden om uit bed te komen en te eten en drinken, om mijn leven net zoals ieder ander te leven. Omdat het verzorgen van een hondje een grote verantwoordelijkheid is ben ik ook genoodzaakt om goed voor mijzelf te zorgen.
-Ondersteunen bij het eten en drinken door bij mij te komen liggen/zitten mij nabijheid te bieden zodat ik niet alleen hoef te zijn.
-Mij een veilig gevoel kunnen geven wanneer ik alleen ben.
-Mij wakker maken als ik een nachtmerrie heb en zelf niet wakker kan worden door bijvoorbeeld mijn hand/gezicht te likken of in mijn hand te bijten of het licht aan te doen. mij troosten nabijheid bieden door bij mij te liggen. Een hond kan angst/spanning ruiken en dat dus signaleren en mij wakker maken op die manier)
-Helpen om in het hier en nu te blijven door herbelevingen te signaleren of mij hieruit te halen door bijvoorbeeld met zijn neusje tegen mij aan te drukken op mijn benen/schoot te gaan liggen of op mijn hand te likken/bijten of tegen mij aan te springen.
-Minder afhankelijk zijn van de mensen om mij heen zoals mijn ouders hulpverlening therapeuten/psychologen/crisisdiensten/kinderartsen enzovoort.
-Helpen om naar afspraken te gaan zoals bloedprikken of om naar de kinderarts te gaan in het ziekenhuis. Tandarts/dokters afspraken enzovoort.
-Helpen om weer volledig te kunnen meedraaien in de maatschappij en de normale dingen samen met mijn familie en vrienden te kunnen doen. Naar school durven gaan en met mijn opleiding tot kinderoncologie verpleegkundige te beginnen en sociale contacten aan durven te gaan omdat ik niet alleen ben en een hulphond overal mee naar toe mag dus ik niet altijd alert en angstig hoef te zijn op gevaar omdat ik niet alleen ben.
-Suïcidaal gedrag, automutilatie en crisis voorkomen door mij nabijheid te bieden door bijvoorbeeld op mijn schoot/benen te gaan liggen of om tegen mij aan te springen om mij letterlijk tegen te houden in mijn gedrag.
-Signaleren van een te lage bloeddruk door tegen mij aan te springen zodat ik op tijd ergens veilig kan gaan zitten om ernstige duizeligheid /flauwvallen als gevolg (ernstige) verwondingen te voorkomen.
Waar gaat het geld van de crowdfunding precies naartoe?
Al het geld dat word ingezameld gaat naar de opleiding van mijn toekomstige hulphondje. Denk hierbij aan de 2,5 jaar aan trainingen, keuringen, enzovoort.
Ik woon nu beschermd in Arnhem maar daar is het helaas niet mogelijk om mijn toekomstige hulphondje op te leiden. Samen met mijn begeleiding heb ik besloten dat zodra ik 18 ben (over 2 maanden) (14 september) we naar appartementjes gaan kijken waar ik naartoe zou kunnen verhuizen zodra ik voldoende geld heb opgehaald om met het hulphonden traject te beginnen.
Lieve allemaal, Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen. Ik vind het erg moeilijk om dit van u te vragen maar zou u alsjeblieft willen doneren voor mijn toekomstige hulphondje, of zou u mijn crowdfund pagina willen delen met anderen mensen als u het geld nu niet kwijt kan. Alle kleine beetjes helpen! Mocht je mijn bericht willen delen of willen doneren ben ik u zo erg dankbaar. Ik hoop dat we het geld bij elkaar kunnen krijgen zodat ik samen met mijn toekomstige vriendje het hulphonden traject kan starten.
Organizer and beneficiary
Jaira Sanders
Organizer
Jaira Sanders
Beneficiary