Help mij om van hersenletsel te herstellen

Help mij om mijn leven terug te krijgen!

[English below]

Ik ben Tessa Geerling (24 jaar) en ik heb door een zware val hersenletsel opgelopen tijdens een BMX wedstrijd. 
 
Dit is inmiddels langer dan 2 jaar geleden en ik ben maar voor een klein deel hersteld. Ik kan daardoor niet leven zoals ik graag wil: studie afronden, gewoon gaan werken en een sociaal leven hebben. 

Een lang revalidatie traject heb ik doorlopen maar nu ben ik in Nederland “uitbehandeld”.
In Amerika is er een instelling, Cognitive FX, die mij verder kan helpen. De techniek die ze daarvoor toepassen het FNCi (functionele cognitieve MRI-scan) Deze techniek is in Nederland niet beschikbaar en zal op korte termijn ook niet beschikbaar komen. De techniek is nog niet wetenschappelijk onderbouwd en komt daardoor niet voor vergoedingen in aanmerking. Maar de resultaten liegen er niet om, 95% van de patiënten melden dat ze betere resultaten hadden door de behandeling. De kosten van de behandeling kunnen oplopen tot 15000,- euro.
 
Waarom doneren

-     Omdat ik geloof dat deze behandeling voor mij een
        daadwerkelijk verschil kan maken 
-     Omdat ik geloof dat deze behandeling mij weer een
        kans geeft op een normaal sociaal en werkleven 
-     Omdat ik weer energie wil hebben, werken,
        sporten, reizen, genieten van een verjaardag en
        vooral JONG wil zijn! 
-    Omdat ik een leuke baan wil die bij mijn opleiding
        past 
-   Omdat ik nog zo jong ben, 24! Ik wil weer de energie,
       spontaniteit en de vrolijke enthousiaste zelf terug 
-   Omdat ik te jong ben om mijn hele leven zo te
       moeten leven op de manier zoals ik nu doe 


Hoe kun je doneren?
-       Klik op de button Doneren (je kunt betalen met je creditcard of via Ideal)
-       Via mijn bankaccount (als je het prettiger vindt om rechtstreeks en met je bankpas te betalen. Mijn rekeningnummer: NL67 RABO 0312676409 t.n.v. T.A. Geerling 
 
Hieronder heb ik mijn verhaal opgeschreven
Ik vind het heel lastig en moeilijk om erover te praten, want het raakt mij gewoon diep. Het heeft een verschrikkelijke impact op mijn leven. Je moet ineens anders gaan denken, doen en gedragen om de dagen maar een beetje goed door te komen. Alle dingen die je eerst wilde bereiken in het leven moet ik aan de kant zetten, omdat die simpelweg niet meer mogelijk zijn. Het gevoel dat jij je identiteit verliest, omdat je niet meer kan doen wat je gewend was te doen. Je hele leven compleet op z’n kop. Daarnaast is het heel lastig om hulp, vooral geld, te moeten vragen van anderen, zonder daarvoor een ‘tegenprestatie’ te geven. Zoals ik al zei; ik vind het heel lastig om nu open mijn verhaal te doen, mezelf kwetsbaar opstellen en dat mijn verhaal nu helemaal naar buiten komt. Maar ik wil heel graag mijn leven terug met zo goed mogelijk werkende hersenen, waar ik in ieder geval in het dagelijkse leven weer goed mee kan functioneren.
 
 
De val die mijn leven compleet veranderde
Op 11 juni 2017 ben ik Tessa Geerling 24 jaar oud student op de hogeschool van Emmen in de halve finale van een nationale BMX -wedstrijd hard ten val gekomen. Gelijk greep ik naar mijn hoofd en ben ik verward opgestaan. Wonderbaarlijk genoeg ben ik op eigen houtje teruggekomen in onze Teamtent. Hier zagen mijn trainer en vriend al gelijk dat het niet goed zat en zijn we teruggegaan naar de EHBO, hier was een arts aanwezig die voor mij toen de ziekenauto heeft laten komen. Eenmaal in het ziekenhuis kwamen ze met de constatering Een klein beetje bloed bij het hersenvlies, geheugenverlies en een flinke hersenschudding en na een nacht in het ziekenhuis te hebben doorgebracht mocht ik de volgende dag alweer naar huis.
 
Voor diegene die minder bekend zijn met BMX, ook wel fietscross genoemd: Het is sinds 2008 een Olympische sport. Vanaf de start (starthek) rij je een parcours van ongeveer 350 à 400 meter lang, een paar bochten en een aantal hindernissen die je technisch moet nemen – springen, achterwielen, oppakken – om zo snel mogelijk aan de finish te zijn. De startheuvel is 5 tot 8 meter hoog – de snelheden gaan makkelijk tot 60 km/uur op een fiets met 20” wielen.
Ik heb deze sport van klein af aan gedaan (7 jaar) en heb ook vele wedstrijden gewonnen. Mijn beste jaar was toch wel 2015 – ik werk toen in twee klassen Nederlands kampioen, eerste en een tweede plek bij het Europees kampioenschap en in beide klassen wereldkampioen. Naar aanleiding van deze prestaties ben ik ook gekozen tot sportvrouw van de provincie Drenthe.
 
 
Tot op de dag van vandaag kamp ik met alle gevolgen van een hersenkneuzing, niet aangeboren hersenletsel, die ik op die dag heb opgelopen. Ik heb mijn studie tot op heden niet kunnen afmaken. Ik ben snel overprikkeld, heb last van licht, geluid, dagelijks hoofdpijn, geheugen- en concentratieproblemen, geen energie en een erg lage belastbaarheid. Het valt me soms zwaar om gewoon onder de mensen te zijn.Als je het vergelijkt met mensen die gezondehersenenhebben; de hersenen hebben een soort ‘filter’ die regelt dat prikkels gecontroleerd binnen komen of de hersenen afschermen van te veel prikkels, bij mij is dat verstoord en komt alles tegelijk en heel hard binnen - gesprekken of muziek op de achtergrond maar ook het dagelijkse omgevingsgeluid is voor mij al veel. Alles komt tegelijk, hetgeen ervoor zorgt dat ik slecht kan functioneren. Op dit moment ben ik dus nog bezig met mijn studie International Business and Languages (IBL) aan de NHL Stenden Hogeschool. Mijn doel is altijd geweest (eigenlijk nog steeds)om een internationale carrière te hebben, helaas kan ik(bijna)niet eens een simpel bijbaantje naast mijn studie hebben. Simpelweg omdat mijn energie alleen naar school gaat.Naar de lessen op school ga ik niet, dat levert te veel prikkels op. Ik bespreek de lesstof met de leraren en doe alles thuis in mijn eigen tempo met veel rust er tussendoor.
 
 
Mijn leven nu
Na 1,5 jaar tot wel 4 keer per week therapie in het ziekenhuis van Emmen ziet mijn leven er nog steeds verrevan normaal uit. Ik ben weliswaar kleine stapjes vooruitgegaan en als ik het goed plan kan ik af en toe iets leuks doen, maar dit gaat altijd gepaard met hoofdpijn en er daarna ziek van zijn. Vorig jaar heb ik mijn studie weer rustig aan op proberen te pakken. Mijn doel is altijd geweest om een internationale carrière te hebben. Helaas ben ik niet eens in staat om een simpel bijbaantje naast mijn studie hebben. Naar school ga ik niet, te veel prikkels. Ik doe alles thuis in mijn eigen tempo met veel rust tussendoor. Ik kan maar 15 tot 20 minuten leren per keer. Daarnaast heb ik dagelijks nog veel hoofdpijn, weinig energie, last van geheugen- en- concentratieproblemen
 
Ik wil leven
Ik wil leven – dat klinkt raar maar zo voelt het voor mij wel. Zo actief als ik was, zo veel dingen die ik altijd ondernam – en dat vergeleken met wat ik nu aankan. De kans dat het veel beter kan dan zoals het nu is – die kans is er en die kans wil ik graag pakken door naar Amerika te gaan.
 Ik wil weer leven en niet meer hoeven nadenken om de simpelste dingen; ik wil ja kunnen zeggen! Ja kunnen zeggen zoals ik vroeger wel kon, toen geen berg te hoog leek te zijn en geen uitdaging te groot. De simpelste dingen, naar de supermarkt gaan bijvoorbeeld, een avondje met vriendinnen of toch een keer een half uurtje willen zwemmen gaat de nodige planning en afwegingen aan vooraf. En niet te bedenken dat je van de meeste dingen die je doet ook nog “ziek” wordt erna, ziek omdat het teveel is geweest, ziek omdat je overprikkeld bent. Ik ben nog zo jong, ik moet een heel leven voor mij hebben met tonnen energie! Niet al moe zijn, omdat je gewoon ‘wakker’ bent. Ik ben het zatom overal over na te moeten denken, alles af te wegen en bij alles wat ik doe hoofdpijn heb. Ik wil niet meer of in ieder geval eenstuk minder afhankelijk van anderen zijn omdat ik zelf niet in staat ben om auto te rijden, ja 20 tot 30 minuten… (Lees; voorheen reed ik alleen naar Italië toe, heerlijk vond ik het, lange stukken rijden). Ook wil ik graag niet financieel afhankelijk zijn/worden, ik wil na mijn studie mijn eigen boontjes kunnen doppen. Net als vroeger toen ik naast de sport nog diverse baantjes deed. Ik wil net zoals andere studenten weer last minute diehard kunnen leren mocht dat nodig zijn. De laatste uurtjes even knallen voor de deadline. Niet een half jaar erover doen om 1 vak in mijn hoofd te krijgen voor een tentamen. Natuurlijk wil ik daarna een baan die past bij mijn studie – gewoon volop werken zoals “iedereen” dat doet. Mijn eigen geld verdienen en voor mezelf kunnen zorgen. BMXén kan niet meer – maar het zou fijn zijn als ik ook weer gewoon een beetje (inspannend) kan sporten.
 
De therapie in Nederland
Ik heb 1,5 jaar therapie gehad in het ziekenhuis op de revalidatie afdeling, dat ging ook niet zonder slag of stoot. Je bent een sporter, een doorzetter, je pusht jezelf, dat is wat je altijd gewend was om te doen. ‘Niet zeuren, gewoon doorgaan’. En vooral ook niet laten merken dat het niet gaat.  Dat is mijn grootste valkuil als het komt tot mijn hersenkneuzing. Want nu moet je juist stoppen, jezelf begrenzen, grenzen aangeven en vooral veel rust. Ook het stukje acceptatie komt erbij kijken, accepteren hoe mijn leven nu is, hoe kan je dit nu accepteren?!
 
In het begin van de behandeling ben ik alleen maar thuis geweest en zag ik niemand, mijn enige uitstapjes waren naar het ziekenhuis voor de behandelingen. Niet zelf rijden, maar gebracht en gehaald worden. Het is haast onvoorstelbaar hoe weinig ik toen aankon. 5 minuten lopen met de hond, half uur rusten, 10 minuten iets doen, weer half uur rusten. Mijn dagen werden niet gevuld met tv kijken, lezen of op mijn telefoon, dat kon allemaal niet. Ik had zelfs maar 3 momenten van 15 minuten per dag waar ik ‘sociaal’ mocht/kon zijn. Tijdens het avondeten? Zat ik met oordoppen in, anders was het te veel lawaai en was ik een uur voor en na het eten aan het rusten zodat ik daar maar wel bij kon zitten. Andere keren at ik expres na. Op dat moment kon ik het accepteren; ik heb dit nodig om beter te worden en ging er vol voor, alleen blijft het grote ‘succes’ uit, ik wil weer een normaal leven hebben en normaal kunnen functioneren in de maatschappij. Dan word je boos, dit wil je niet accepteren, je wilt vooruitgang.
Na anderhalf jaar therapie heb ik veel geleerd, vooral om mezelf aan te passen aan mijn huidige situatie, ik ben ook echt vooruitgegaan. Ik kan langer lopen met de hond, zelfs een half uurtje buiten fietsen (rustig fietsen, niet inspannend) al dan wel niet met hoofdpijn. Vaak loop ik rond met oordopjes in, dan kan ik mezelf beter afsluiten tegen geluid, afsluiten van extra prikkels. Soms doe ik eens iets leuks – maar dan wel vooraf extra rust nemen en de dagen erna zeker niets (druks) inplannen. Ik ben dan gewoon weer veel rust nodig. Het studeren blijft nog steeds verschrikkelijk moeilijker zit geen vooruitgang meer in. Volgens het ziekenhuis is het; ‘leer er maar mee leven’ door rust en opbouwen kom je misschien wel iets vooruit, de tijd zal het leren. Maar ik merk dat hoe graag ik ook wil, mijn brein niet mee werkt. Maar kom op! Ik ben 24 jaar en dan al zo moeten leven….Dat is voor mij wel heel erg moeilijk te accepteren.  Inmiddels is het ongeluk een dikke 2 jaar geleden en ik wil meer, ik wil weer leven! Zoals leeftijdgenoten doen, een baan, studeren, beetje sporten, eigen geld verdienen, energie hebben!
 
 
Kliniek in Amerika kan mij helpen 
Eind januari 2020 sta ik ingepland om naar een kliniek in Amerika te gaan die gespecialiseerd is in het behandelen van hersenkneuzingen (Post Concussion Syndrome) en de gevolgen daarvan. De behandeling, inclusief vlucht en verblijf kost €15 000,- iets wat ik zelf niet heb.
 
De Therapie in Amerika
In Utah zit een kliniek genaamd Cognitive FX, Zij zijn gespecialiseerd in het behandelen van Post Concussion Syndrome en gebruiken daarbij een unieke techniek en behandelmethode die in Nederland/Europa nergens op deze manier worden toegepast. Maar deze techniek heeft wel al meer dan 1000 mensen met traumatisch hersenletsel heeft (grotendeels) genezen.   
 
De behandeling bestaat uit het maken van een functionele cognitieve MRI-scan (FNCi), waarbij precies in kaart wordt gebracht welke gebieden in je hersenen hyperactief, onder actief en waar de bloedtoevoer niet optimaal is. Op basis van deze resultaten wordt de EPIC (Enhanced Performance in Cognition) treatment gestart. Dit is een persoonlijke aanpak gebaseerd op de behoeften van de patiënt waarbij de patiënt fysiek en cognitief wordt uitgedaagd en de hersengebieden aan het werk worden gezet waar achterstand is gemeten. De resultaten zijn verbluffend, 95% van de patiënten melden dat ze betere resultaten hadden met EPIC- behandeling in vergelijking met andere soorten behandelingen die ze eerder voor behandeling van hun PCS (Post concussion syndrome) ontvingen.
 
Als het lukt heb ik volgend jaar op 29 januari mijn scan. Vanaf 3 februari krijg ik dan op mij toegespitste behandelingen gebaseerd op de die scan. Aan het eind van de week volgt een 2e scan waarop te zien zal zijn wat er veranderd is. Mogelijk volgt de week erop dan nog meer behandelingen. Mensen die de behandeling hebben ondergaan vertellen vaak dat ze zelf vanaf de 2e- 3edag al een verandering bij zichzelf vernemen.
Ik zie best wel een beetje tegen de reis op, aan de andere kant: Ik kijk hier heel erg naar uit, het geeft weer een beetje hoop op een goede toekomst!
Ik hoop echt dat ik deze behandeling voor mij geregeld kan krijgen en dat ik weer een heel stuk meer kan met mijn leven.
 
Kijk hier voor meer informatie over de behandelingen en de resultaten daarvan: LINK 
Eva Jinek heeft ook aandacht besteed aan Cognitivefx, bekijk hier het fragment: LINK 
 
Ik heb het al eerder aangehaald: Het valt mij niet gemakkelijk dit allemaal op te schrijven, mensen die mij kennen snappen dat ook vast wel. Niet “klagen” maar doorgaan is meer zoals ik in elkaar steek. Helaas lukt mij dat niet op dit moment. Normaal vertel ik niet zoveel over hoe ik mij voel – het liefst laat ik niets merken en ga gewoon door. Lichamelijk is er ook niets aan me te zien en even een praatje maken en “meedoen” gaat ook. Lang niet iedereen weet hoe het echt met mij gesteld is. Dat ik halve dagen moet rusten en op bed lig hou ik normaal liever voor mijzelf.  
 
Ik wil graag iedereen bedanken die de tijd heeft genomen om mijn verhaal te lezen en mij wellicht willen helpen met een bijdrage om alles te kunnen bekostigen. Ik hou iedereen op de hoogte van mijn herstel naar een goed paar hersenen.
 
Ontzettend bedankt veel liefs Tessa!! 

Doneren
-       Klik op de button Doneren (je kunt betalen met je creditcard of via Ideal)
-       Via mijn bankaccount (als je het prettiger vindt om rechtstreeks en met je bankpas te betalen. Mijn rekeningnummer: NL67 RABO 0312676409 t.n.v. T.A. Geerling 



Help me to recover from my brain injury!
 
2 years ago, I crashed during a BMX race where I sustained a brain injury, a brain contusion. After a lot of rehabilitation, I have improved a lot but I’m still not there and able to have a normal life. Since then, I have severe headaches, concentration and memory problems, lack of energy, lack of mental capacity, trouble with light, sound, crowded areas.
 
When this accident happened, I was studying at that time, up till now I try to finish my studies but that’s really hard, I am not going to school because it is too much stimuli thereby I can only study from 15 up to 20 minutes per time.
As I said before I had 1,5 years of therapy at a local hospital where I improved a lot since the beginning. I am able to handle more noise, I can walk longer with the dog, I can even go for a swim (although it’s always with headaches) I can see my friends every now and then but by doing so, I always have to plan my activities take so much rest, to be able to handle more I am wearing earplugs to shut down noises etc. sometimes I do something nice but as I said I have to take rest days before and days after, when I am actually getting ‘sick’ because the activity was too much. My life changed so much from being a carefree, enthusiastic, spontaneous, energetic person to what I am now.
 
I really want my life back, being able to work, be young again, doing things what people of my age are doing. A clinic in Utah, US, can help me! The organisation is called cognitive fx , where they have special treatments for post -concussion syndrome. With tremendous results. This treatment is nowhere else in the world. It’s a sophisticated treatment where they have special functional MRI scan. (FNCi). Which can detect regions of the brain affected from a concussion or brain injury. Based on these results a personal treatment plan will be started, EPIC (Enhanced performance in cognition). This technique has helped over more than 1000 people with a post -concussion syndrome whereas 75% of the people notice differences in the first week of treatment and 95% of the patients claim that it improved their results in comparison with other treatments they received for their PCS.
 
For more information about the clinic and treatment: LINK 

Why to donate?
-   Because I believe that this treatment can make
     a truly difference
-   Because i would like to have my energy again,
     being able to have a job, able to enjoy sports,
      to travel, to go to social occasions, being young!    
-   Because i would like to have a nice career
-   I am too young (24 yo) to live the way,
     I have to live right now. 
-   I want my own energy, spontaneous, cheerful
     and enthusiastic self back!


How to donate 
- Click on the donate button (you can pay with your creditcard) 
- If you would like to wire directly, please contact me for my bank details 

Thank you so much!