HELP! Therapie voor mijn dochter

SAMENVATTING:

Zaterdag 7 oktober 2023 wil ik wederom de kustmarathon gaan hardlopen. Vorig jaar in april heb ik de marathon van Zeeuws-Vlaanderen en de Kustmarathon ook hardgelopen om mijn noodkreet voor mijn dochter te laten horen. Mijn dochter heeft op haar 13e een eetstoornis ontwikkeld en heeft sindsdien intensieve behandelingen en therapieën gevolgd. Tot twee jaar geleden is er altijd behandeld om met een eetstoornis te leven, maar is er nooit naar de oorzaak gezocht. Eind 2020 werd tijdens een intensieve opname duidelijk dat ze lijdt aan posttraumatisch stressstoornis (PTSS) door meerdere zeer nare gebeurtenissen. De anorexia was hier een gevolg van. Bij de reguliere GGZ instellingen belandt ze sinds dit is vastgesteld steeds tussen wal en schip: ze kunnen en willen haar niet helpen vanwege haar complexe problematiek met meerdere ziektebeelden. Daarnaast zijn de wachtlijsten enorm. De uitzichtloze situatie leidde tot meerdere zelfmoordpogingen. Daarom hebben we het heft in eigen handen genomen en buiten de verzekerde zorg gaan zoeken naar instanties en personen die haar zouden kunnen helpen. Wij hebben inmiddels personen gevonden die haar willen en hopelijk kunnen helpen, maar deze vallen buiten de zorgverzekering (al zijn ze wel erkend). Wij zagen verbetering in haar situatie. Momenteel is ze nu wel opgenomen op de HIC. Ze ervaart het leven als zeer zwaar. De therapieën gaan desondanks nog wel steeds door. En haar vaste therapeuten vinden dat ze de therapieën nodig heeft om stabiel te kunnen worden. De kosten die aan haar herstel verbonden zijn gaan om een ruim modaal maandsalaris per maand. Om de therapieën en haar herstel te kunnen blijven voortzetten, doen we daarom deze noodkreet. De marathon wil ik weer volbrengen, en de actie om te doneren loopt nog steeds. Daarom vraag ik nog een keer om aandacht middels deze marathon voor een bijdrage in deze "marathon" om het streefbedrag te kunnen behalen.

------

GEDETAILLEERDERE BESCHRIJVING

Mijn dochter was 13 jaar toen ze eetstoornis, anorexia, ontwikkelde. Ze was binnen aanzienlijke tijd zoveel afgevallen dat ze niet meer kon lopen en aan de sondevoeding moest. Dit resulteerde in een opname bij Emergis (GGZ Zeeland). Daar leerde ze weliswaar met haar eetprobleem omgaan, maar werd er niet naar onderliggende problemen gekeken. Pas 8 jaar later is tijdens een intensieve behandeling vastgesteld dat er een posttraumatische stressstoornis (PTSS) ten grondslag ligt aan haar eetstoornis. Inmiddels is ze 23 jaar en worstelt ze nu al 10 jaar met deze zware mentale problemen. 

Door haar combinatie van PTSS, eetstoornis en autisme is zij voor vele organisaties en instanties te complex om te kunnen behandelen. Hierdoor is zij diverse malen afgewezen, waardoor ze terecht is gekomen in een uitzichtloze situatie met als gevolg meerdere pogingen tot zelfdoding. Gelukkig leeft ze nog steeds!

Afgelopen januari heeft ze een intensieve traumabehandeling gekregen (met spoed), waarbij het van levensbelang is dat ze meteen vervolgbehandeling kreeg. De wachttijden hiervoor in de reguliere GGZ zijn enorm lang. Hier zijn helaas geen uitzonderingen op mogelijk, zelfs als bewezen is dat de patiënt suïcidaal is. Daardoor zijn we genoodzaakt geweest om zelf instanties en personen te benaderen die buiten de zorgverzekering hulp kunnen bieden (maar uiteraard wel erkend zijn). We zijn blij dat we deze inmiddels gevonden hebben en is er een plan gestart om haar verder te helpen. Helaas krijgen we hier geen vergoedingen voor vanuit de zorgverzekering en moeten we deze kostbare zorg uit eigen middelen betalen. Dit gaat om een bedrag van meer dan een modaal maandsalaris wat we per maand kwijt zijn. De afgelopen jaren zijn we vanwege de zorg van onze dochter genoodzaakt geweest om minder te werken en geen van de verkregen zorg is vergoed. Inmiddels hebben we de financiële slagkracht niet meer om het onlangs gestarte traject te kunnen bekostigen. Het zou voor onze dochter funest zijn als het traject voortijdig gestopt moet worden en ze niet meer behandeld wordt. Wij weten ons geen raad meer, vandaar dat we deze crowdfunding actie zijn gestart. 

Met het lopen van de marathon vraag ik aandacht voor de lange wachtlijsten in de GGZ en het inzamelen van donaties om de levensreddende therapie voor mijn dochter te kunnen voortzetten. Wij zijn helaas niet de enige die buiten het reguliere zorgstelsel vallen.

Doordat ze nu de juiste hulp krijgt, zet mijn dochter goede stappen in de juiste richting. Ze heeft weer toekomst perspectief en krijgt weer zin in het leven. De therapie stelt haar in staat om de hoge berg stapje voor stapje te beklimmen die haar naar haar einddoel brengt: het leiden van een zelfstandig en zinvol leven.

Wilt u een bijdrage leveren om deze stappen te kunnen blijven zetten? 

(In oktober 2021 heb ik mijn verhaal al eerder gedeeld, lees het artikel hier).