Ieder mens heeft recht op een waardig afscheid!

[DUTCH]

For English scroll down.

Onkruid vergaat niet

De meesten kennen mij wellicht vanwege mijn werk als choreograaf, performance-artiest of activist. Misschien hebben we samengewerkt, heb ik ooit iets voor je kunnen betekenen (of vice versa), of volg je mij gewoon om op de hoogte te blijven van mijn activiteiten. Ik deel meestal niet hele persoonlijke dingen, maar nu kies ik ervoor de stilte rondom mijn familieomstandigheden te verbreken. Een stilte die vaak voorkomt in Caribische gezinnen zoals de mijne. Maar omdat mijn vader ongeneeslijk ziek, arm en uitbehandeld is, rest mij geen andere keuze dan jou/jullie nu om (financiële) hulp te vragen om voor hem te kunnen zorgen en uiteindelijk te begraven. Daarom lanceer ik drie dagen voor mijn 32e verjaardag, deze GoFundMe.

Mijn vader is ongeneeslijk ziek. Hij heeft (inmiddels al 20 jaar) prostaatkanker, uitzaaiing in zijn botten en lymfeklieren. Afgelopen woensdag 12 januari 2022 kregen we te horen dat hij uitbehandeld is en dat het ziekenhuis niks meer voor hem kan betekenen. Hij is te zwak om nog met chemo te beginnen, ze verwachten niet dat hij sterker gaat worden. De doktoren vertelden ook dat ze hem niet gaan behandelen of reanimeren bij mogelijke medische complicaties, omdat het geen zin zou hebben. Hij is tevens aan het herstellen van een covid-besmetting. Op 12 januari werd mijn vader ook 65 jaar. Je kunt je voorstellen dat dit pittig nieuws was om te verteren op zijn verjaardag, de leeftijd waarop hij in principe op pensioen zou moeten gaan.

Sinds dit nieuws staat alles een beetje op z'n kop en proberen we plannen te maken voor zijn laatste maanden, weken of wellicht zelfs dagen. Mijn vader wil graag de tijd die hij nog heeft op Curaçao spenderen. Alleen heeft hij helaas niks geregeld voor zichzelf. Hij heeft een bewogen leven gehad vol trauma, criminaliteit, alcohol en drugsverslaving. Ook is hij weinig in beeld geweest in mijn leven.

Ik kom uit een familie waar bijna alle mannen uit meerdere generaties een drugsverslaving (base/crack/cocaïne) hebben of hebben gehad. Dat is een van de redenen waarom hij weinig in beeld was. Maar dat haalt niet weg dat ieder mens recht heeft op een waardig afscheid. Ook hij, misschien wel vooral hij. Er is iets met deze generatie - 50/60+ Caribische mannen - en de cyclus van trauma en geweld die hen achtervolgt, die zij in stand houden en weer door dreigen te geven. Een cyclus die ik probeer te verbreken.

Ik ben het niet gewend om om hulp te vragen, eigenlijk doe ik dat liever niet (ook een cyclus waar ik uit probeer te ontsnappen). Maar, mijn vader heeft geen geld en niks weten te regelen qua zorg of uitvaartkosten. Alles komt letterlijk voor mijn rekening. Daarom zoek ik financiële steun.

Op 18 of 19 januari vertrekken we samen naar Curaçao. Daar zal ik het een en ander voor hem proberen te regelen, zoals een hospice/thuiszorg en de uitvaart, waar ik geen geld voor heb. Als zzp’er en kunstenaar heb ik geen vast inkomen. Ik heb wat projecten lopen in Nederland die ik in deze heftige periode wel zou moeten doen, vooral omdat ik geld nodig heb en kapitalisme ons leert dat er niets voor productie gaat, leven of dood. Dat is een andere reden waarom ik financiële steun zoek, zodat ik mij niet nog moet bezighouden met werk in Nederland, terwijl ik mij om mijn stervende vader bekommer op Curaçao. Niet omdat ik niet wil werken, maar omdat het een onmogelijkheid is om te combineren.

Ik vraag bewust om hulp voor mezelf, omdat mijn vader helaas ook mensen pijn gedaan heeft, waardoor hij ook niet echt hulp van anderen om zich heen krijgt. Eerlijk is eerlijk, sinds hij mij vertelde dat hij kanker heeft, heb ik ook met ons contact geworsteld. Hij belde me op vanuit de gevangenis en het voelde bittersweet aan. Hij is er nooit geweest en de meeste herinneringen die ik aan hem heb zijn gevuld met trauma, drugsgebruik en huishoudelijk geweld. En nu is hij ziek: betekent dat dan dat alles maar vergeten en vergeven moet zijn?

Ik heb destijds (8 jaar geleden) de keuze gemaakt om contact te onderhouden, omdat ik hem toch graag zou willen leren kennen. Dat is iets dat ik moet doen voor mijzelf zodat ik later geen spijt zal krijgen. Nu kan ik hem nog vragen stellen en snappen waarom de dingen zijn gegaan zoals ze gingen. Hem vergeven doe ik voor mezelf en de generaties die na mij komen. Ik heb ondanks zijn gebreken - die ik zonder meer erken - opnieuw van hem leren houden.

Ondanks zijn bewogen leven en zijn absentie in mijn leven, gun ik hem een waardig afscheid. Als ik al mijn energie en tijd kan spenderen om de wereld een betere plek te maken voor mensen die ik niet eens ken. Waarom dan niet voor mijn eigen vader? Ik hoop dat je mij (& hem) wil steunen in deze moeilijke periode.

Zoals ik eerder zei, vraag ik niet gauw om hulp maar ook dat is een cirkel die ik wil doorbreken. Vooral in deze tijd waar zovelen van ons in stilte lijden. Vooral wanneer we prediken over community & care en de noodzaak ervan. Dan moet ik ook daad bij het woord voegen en een beroep doen op anderen. Als je maar een klein beetje te geven hebt, wordt dat al erg gewaardeerd. Alles helpt op dit moment.

Dank voor het lezen, doneren en delen alvast

Naomie

------------------------------

STAGE 4

Weeds don’t perish

Most of you might know me because of my work as a choreographer, performance artist or activist. We might have worked together, perhaps I was ever able to help you with something (or vice versa). Or you just follow me to keep up to date with my activities. I usually don't share very personal stuff, but I’ve now chosen to break the silence around my family life. A silence that is quite common within Caribbean families like my own. But because my father is terminally ill, poor and untreated, I now have no choice but to ask you for (financial) aid to take care of him and eventually bury him. That's why I'm launching this GoFundMe three days before my 32nd birthday.

My father is terminally ill. He has prostate cancer (for 20 years now) and metastasis in his bones and lymph nodes. Last Wednesday, January 12, 2022, we were told that the hospital can’t do anything for him anymore. He's too weak to continue chemo and they don't expect him to get any stronger. The doctors also said that they will not treat or resuscitate him after possible medical complications, because it would be of no use. All of this whilst he is also recovering from a covid infection.On January 12th, my father also turned 65. You can imagine this was tough news to digest on his birthday, the age at which he should be retiring.

Since this news, everything has been turned upside down and we are trying to make plans for his last months, weeks or maybe even days. My father would like to spend the time he still has in Curaçao. Unfortunately, he hasn't arranged anything for himself. He has had an eventful life full of trauma, crime, alcohol and drug abuse. He has also barely been in the picture while I was growing up.

I come from a family where almost all men from multiple generations have or had a drug addiction (base/crack/cocaine). That's one of the reasons he wasn't in the picture. But every person has the right to a dignified farewell. He does too, maybe him especially. There is something about this generation, 50/60+ Caribbean men, and the cycle of trauma and violence that haunts them, perpetuates and threatens to be passed on again. A cycle I'm trying to break.

I'm not used to asking for help, actually I'd rather not (also a cycle I'm trying to escape from). But, my father has no money and has not been able to arrange anything in terms of care or funeral costs. Everything will literally be my responsibility. That's why I'm looking for financial support.

On the 18th or 19th of January we will leave for Curaçao together. There I will try to arrange things for him, such as hospice/home care and the funeral, for which I do not have enough money. As a freelancer and artist I do not have a fixed income. I have some projects going on in the Netherlands that I should be doing during this tough period, especially because I need money and capitalism teaches us that nothing comes before production, life or death. That is another reason why I am looking for financial support so that I don't have to deal with work in the Netherlands, whilst I take care of my dying father in Curaçao. Not because I don't want to work, but because it is impossible to combine.

I explicitly ask for help for myself, because unfortunately my father has hurt people, so he won’t receive any help from others around him. To be fair, ever since he told me he has cancer, I've struggled with our contact as well. He called me from prison and it felt bittersweet. He was never there and most of my memories of him are filled with trauma, drug use and domestic violence. And now he is ill: does that mean that everything must be forgotten and forgiven?

At the time (8 years ago) I made the choice to maintain contact, because I still wanted to get to know him. That's something I had to do for myself in order to not have regrets later. Now I can ask him questions and understand why things went the way they did. I’ve forgiven him for myself and the generations that come after. In spite of his flaws - which I readily acknowledge - I have learned to love him again.

Despite his eventful life and his absence from my life, I wish him a dignified farewell. If I can spend all my energy and time making the world a better place for people I don't even know. Why not for my own father? I hope you will support me (& him) during this difficult period.

As I said before, I don't often ask for help, but that too is a cycle I want to break. Especially at this time when so many of us suffer in silence. Especially when we preach about community & care and its necessity. Then I also have to act and appeal to others. If you only have a little bit to give, it will be much appreciated. Every little bit goes a long way at this point.

Thanks for reading, donating and sharing in advance

Naomie