Investeer in de toekomst van onze ouderen.

En zo is het idee gegroeid:

Ik ben Patricia en ben de zorg ingerold sinds 2008 toen ik met mijn kinderen in Frankrijk ben komen wonen. Eerst kwam ik bij mensen thuis om te helpen met de zorg en vervolgens als invaller in verscheidene tehuizen alvorens ik een vaste aanstelling kreeg. Ik heb mijn diploma’s hier in Frankrijk behaald. Doordat ik bij verscheidene mensen over de vloer kwam, zowel thuis als in de tehuizen, en eenieder met zijn of haar behoeftes, heb ik veel ervaring op kunnen doen. Geen tijd om “vast te roesten”. Veel al door beperkte tijd en middelen leerde ik inventief te zijn en de bewoners te betrekken in hun eigen zorg maar ook in de zorg voor anderen. Samen bedden opdekken van henzelf en van anderen, het helpen lakens opvouwen, inschenken van koffie en thee, enz. Dit bracht het vertrouwen in henzelf weer terug. Het geven van een doel in hun leven. Vaak trof ik mensen aan in een tehuis die daar waren komen wonen omdat er op dat moment plaats was en de familie hen niet alleen thuis konden laten blijven of omdat ze vereenzaamden en niet omdat ze wegens ouderdom hulpbehoevend waren. Depressies traden op vanwege eenzaamheid en isolement, zowel thuis als in de tehuizen omdat ze geen doel meer hadden: hun plek in de samenleving waren ze verloren omdat ze met pensioen waren gegaan, de zorg voor anderen kwijtgeraakt waren door overlijden van de partner of doordat de kinderen het huis uit waren gegaan en ver weg woonden of gewoon druk waren met hun eigen leven. Velen komen hierdoor in tehuizen terecht terwijl ze daar nog lang niet aan toe zijn. En helaas is er niet altijd een kamer vrij bij de kinderen om daar te komen wonen. Tijdens 1 van mijn plaatsvervangende periodes, ik werkte toen in een verpleegtehuis en draaide daar voor 4 maanden nachtdiensten, zag ik een mevrouw zingend en dansend door de gangen gaan. Na 3 maanden trof ik haar aan op de gesloten afdeling helemaal in zichzelf gekeerd. Ze sprak niet meer, at en dronk niet meer zelf en ging ook niet meer naar de wc. Haar ogen waren leeg. Ik begrijp dat het moeilijk is om de tijden van het tehuis aan te passen aan de tijden van de bewoners. Maar soms moet je als directie zijnde de familie echt vertellen dat ook al is er plaats, er geen plaats is voor hun moeder of vader omdat zij daar nog niet aan toe zijn. Zo kwam ik ook in aanraking met een vieve dame, dit was in een ander tehuis, die nog geheel zelfstandig was en leed aan depressies. Er was geen plaats bij de familie maar de kinderen wilden haar ook niet op zichzelf laten wonen. Tijdens 1 van mijn diensten daar stond deze dame bij mij op de lijst waarvoor ik ’s morgens moest zorgdragen: helpen opstaan, helpen douchen, helpen aankleden, bed verschonen. Toen 1 van mijn collega’s zei: “O, die is makkelijk, daar hoef je niet naar toe. Die is geheel zelfstandig.” Eigenwijs dat ik ben, klopte ik toch aan bij deze mevrouw. Blij verrast met mijn bezoek zei ze verontschuldigend dat ze geen hulp nodig had en alles zelf wel kon. Ik op mijn beurt vertelde haar dat ik dat super vond van haar, maar omdat ik nog niet in de gelegenheid was geweest om haar te leren kennen, ik gebruik wilde maken van het feit dat ze bij mij op de lijst stond en ik samen met haar haar bed wilde verschonen en frisse handdoeken en washandjes wilde achterlaten en meteen alle vuile was wilde meenemen voor haar. Tijdens deze 15 minuten leerde ik meer van haar over haar dan wat ik terugvond op haar verzorgingsplan. Zo vernam ik dat zij, voordat ze in het tehuis kwam wonen, zorg droeg over 3 families: 1 ’s morgens, 1 ’s middags en daarnaast dan nog haar eigen gezin. Sinds haar pensioen en na de dood van haar man, de kinderen waren al ’t huis uit en woonden veraf, is ze haar doel in het leven kwijtgeraakt en is ze in een gat gevallen. De regels en tijden van het tehuis en dat haar kinderen ver weg woonden maakten het er niet makkelijker op voor haar. Zo vroeg ze op een avond of dat ze met mij mee naar huis mocht, dan zou ze mij thuis meehelpen met de kinderen en in het huishouden. Tranen stonden zowel bij haar als bij mij in de ogen. Het greep me erg aan en ik pakte haar vast en vertelde haar dat ik dat niet kon doen maar dat ik de andere dag iets probeerde te regelen voor haar. In overleg met de psychologe haalde ik haar vervolgens iedere morgen op om samen met mij alle bedden van de andere bewoners op mijn lijst op te maken en/of te verschonen. ’s Middags haalde ik haar op en werd er een kar met wasmanden met lakens, handdoeken, servetten en washandjes gebracht. Samen met intussen andere dames en onder leiding van haar werd alles opgevouwen terwijl er gezongen werd, verhalen verteld werden en anderen voor de versnapering zorgden.

En zo is bij mij een plan gaan vormen om bij mij thuis, een oude boerderij op 1ha met camping en Gîte, op het platteland waar een heleboel ouderen in isolement wonen, een dagbesteding te beginnen waar zij overdag aanspraak vinden bij anderen, we samen voor de maaltijd zorgen, zorgdragen voor de dieren, bezig zijn in de tuin, of gewoon ff niks doen wanneer het wat minder gaat maar er toch bij willen zijn dan kan dit ook. We hebben verschillende soorten fruitbomen waarvan het fruit gebruikt wordt om jam van te maken, compote en eau-de-vie. Zo ben ik al begonnen met het aanpassen van mijn woning, met het in ere herstellen van het oude kippen-, geitenhok. Het heeft nog een nieuw dak nodig. We hebben verschillende soorten kruiden in de tuin. De moestuin van 8m x 6m zou ik graag op hoogte willen metselen (80cm hoog, net als een tafel) zodat er rechtop gestaan kan worden of al zittend op een stoel salades’, wortelen, prei, uien, knoflook, paprika’s, enz verbouwd kunnen worden. De groentes kunnen dan ’s morgens vers geplukt worden en tussen de middag verwerkt in de gezamenlijke maaltijd. De moestuin wordt dan gebouwd op een oppervlakte van 8m x 6m en wordt ruim opgezet zodat er in de gangen plaats is om rug aan rug te kunnen zitten op een stoel. De moestuin heeft dan een oppervlakte van 32m2. Ook is er plaats voor een buitenkeuken waar dan gezorgd kan worden voor de zomergasten. En voor de veiligheid van de dieren maar ook voor die van de bezoekers van de camping en dagbesteding moeten er (nieuwe) mooie poorten en afscheidingen geplaatst worden. Om de families te betrekken in wat we overdag doen, wil ik 5 tablets aanschaffen waar de ouderen zelf of met hulp op in kunnen loggen en foto’s kunnen maken van wat ze die dag gedaan en meegemaakt hebben. Dit kunnen ze dan bij het ophalen ’s avonds laten zien en aan de hand van de foto’s hun verhaal vertellen. Of opsturen per mail naar vrienden en familie. Maar om dit allemaal te kunnen verwezenlijken is er meer geld nodig dan dat ik heb. Behalve de dagbesteding die het hele jaar door open zal zijn, hebben we in de zomermaanden vakantiegasten en in het voorjaar leerlingen van scholen (natuur en dier) in de Safaritenten en de Gîte. Tijdens deze weken leven en beleven zowel de gasten van de camping als van de dagbesteding het gevoel van La Maison au Romarin samen.

Ik kan de wereld niet veranderen, maar wel een beetje mooier kleuren voor de mensen om mij heen.