Longeneeslijk - Eva's battle

In je leven ontmoet je mensen die komen en gaan in diverse fases van je leven. Sommigen daarvan blijven plakken voor een poosje, sommige vriendschappen verwateren snel. Een aantal blijven kleven aan je levenslijn. Dit zijn er niet veel. Een handjevol. Dit zijn de vrienden waarbij het niet uitmaakt of je ze vaak ziet of niet vaak, maar waarbij altijd alles goed is. 

In mijn studententijd koos ik ervoor om gastouder te worden. Tussen het uitgaan, studeren, werken en reizen door, leek me dat rustgevend (uh wat?) Een stukje stabiliteit en rust (zegt iets over mijn studententijd). Dus een serieuze sollicitatiebrief verder, zat ik daar tegenover een panel wat mij moest goedkeuren. Je zou een gastouderbureau verwachten of een heks van een moeder die je zou vragen wat je hobby’s zijn (studeren en cultuur snuiven natuurlijk) en welke opvoed-vaardigheden je zou toepassen op haar kroost. Daarentegen zat ik tegenover drie schattige kindjes met de armpjes over elkaar 6, 10 en 11 jaar. Met een serieuze blik en een blaadje met kritische vragen voor zich; "Kun je pannenkoeken bakken? Maak je ook wel eens poffertjes? Is de kleur van je auto roze?"

Ik voldeed helaas niet aan de roze auto, maar mijn pannenkoekenbak skills gaven de doorslag. Ik werd met lof aangenomen.

Vier jaar heb ik opgepast op het grut. De Daltons. Het contact daarna bleef. Je ziet de kindjes daarna opgroeien tot volwassen mensen. Mooie en slimme mensen met veel humor in het leven. Ze gaan studeren, krijgen een vriendje of vriendinnetje en stippelen hun toekomst uit. Zoals het hoort.

En af en toe waai ik nog binnen als kind aan huis. Ik word altijd ontvangen met knuffels, grappen en een warm thuis gevoel. Het maakt niet uit hoe lang er tussen zit, het is altijd goed. 

Maar dan…

Van het een op het andere moment “life hits you”. Drie maanden geleden kreeg ik dat telefoontje met die woorden die zo onwerkelijk zijn en blijven; “Elodie, Eva is ongeneeslijk ziek”.

Hè, wacht even… rewind… wat?

"Ja, Eva heeft longkanker. Ze weten niet waar het vandaan komt en het is niet te genezen. Het is pure pech…"

Ik slik. Verslagen zit ik op de trap op de overloop als ik ophang. Tranen rollen over mijn wangen. Dit is zo onwerkelijk. Hoe kan dit? 23 jaar…

Eva, mijn kleine oppaskindje. Het gevoelige meisje wat ik heb zien opgroeien tot fantastische zelfstandige vrouw. Daar sta je dan in de bloei van je leven met een diagnose aan je broek die de toekomst plat slaat. Het krijgen van kinderen, reizen, afstuderen, werken. Het is allemaal onzeker, want jij hebt ongeneeslijke longkanker. De meest unieke vorm met een levensverlengende behandeling als enige remedie.

En wij als familie en vrienden staan aan de zijlijn. Ik voel me toeschouwer van een slechte film. Jij moet dit gevecht aan en we willen je allemaal helpen. Jou verlichten in je gevecht met dit monster, daar waar we dat kunnen.

Het is maar iets kleins in vergelijking met wat jij fysiek moet afleggen nu. Maar ik ga voor jou rennen. 15km, de duinen op en af tijdens de Welcome Back Run in Vlissingen op zaterdag 10 juli. De benen onder m’n lijf vandaan. Voor jou Eva, in de hoop je financiële zorgen te verlichten door me te laten sponsoren.

Lieve vrienden, familie en kennissen, ik hoop een mooi bedrag op te halen voor Eva, zodat ze verlicht wordt in haar zorgen rondom geld. Zorgen die eigenlijk in deze fase er niet bij horen te komen. Ik hoop dat we met z’n allen kunnen bijdragen aan de aanschaf van een elektrische fiets, zodat ze mobiel kan blijven. Het zou fantastisch zijn als er ook iets overblijft, zodat ze samen met Matthijs (haar super coole lieve verloofde) een weekendje of midweek weg kan. Dat verdienen ze beiden dubbel en dwars!

Eva deelt haar verhaal op instagram - @longeneeslijk