Herniated discs of the spine & Endometriosis and adenomyosis

Dear all,

Some of you may know me and have been supporting me for a long time, for which I am immensely grateful. However, the situation I've been in for the past year has prompted me to share my story with the rest of the world.

My name is Olga, and I'm 37 years old. My birthday is in one day, and my only wish is for good health, without which the world becomes bleak and a person feels helpless...

In March 2013, I managed to escape from a home where I experienced domestic violence. After a few years later, I proved in court the occurrence of physical, psychological, emotional, and financial abuse. After obtaining a judgment and ensuring safety for myself and my daughter, I thought the worst was behind me. However, chronic stress led me to depression, panic attacks, anxiety, problem with sleeping, anemia, weight loss, and skin and heart problems. Unfortunately most of these issues have persisted up to now...

In 2018, I began experiencing increasingly severe lower back pain and sciatica. Unfortunately, the English healthcare system let me down in many ways. In June 2019, after falling down the stairs, I was taken to the hospital in Gloucester. There, an MRI revealed lumbar discopathy at the L4 and L5/S1 levels. Doctors decided to use a steroid nerve block, which unfortunately did not provide relief and made the pain worse. For several months, I suffered in excruciating pain, relying on painkillers and alternative medicine to slowly recover. During this time, I couldn't work and I stayed at home. After some time, I volunteered at my daughter's school because I really needed contact with people.

Throughout these years, despite my unstable health, I tried to actively participate in my family's and friends' lives. Together with my new partner, we engaged in social and charitable activities, especially for the Polish community in our Gloucestershire, where we live. I led art classes for children, worked at a Polish schools, and in June 2021 I obtained qualifications that allowed me to work in an English school. Working with EYFS children and meeting new people brought me immense joy.

Despite ongoing health problems, including new chronic migraines, I started each day with painkillers, learned how to hide my pain and sorrow behind a smile and enjoying spending time with others.

Unfortunately, in May 2023, I was diagnosed again with discopathy at the L5/S1 level, and in July 2023, at the L3/L4 level. Despite the pain, I continued working until the end of the 2022/2023 school year. I spent the entire Summer time in pain at home... I thought I would be able to go back to school, however in September 2023, I was informed again about discopathy at the L4 and L5/S1 levels, which again, it meant that until now I stay at home and I am not able to work...

However, in none of these cases was an MRI performed, and I was sent home from the hospital with a prescription for oral morphine. I had to have the MRI done privately because I couldn't obtain it through public healthcare. In the fall of 2023, I also began the struggle of finding suitable medication for me, as well as for a referral to a specialist.

Discussions with my GP often ended in tears of helplessness. Even the emergency services were powerless due to procedures. In February 2024, I finally managed to get an appointment at MSKAPS at the Cheltenham hospital. I received a referral to an orthopaedic for September 2024.

To this moment I never thought I would suffer so much. Sometimes, pain is not visible but it is still there. We should always remember this, especially when we rashly judge another person.

For the first few months, even getting up, turning from side to side, not to mention getting up and taking a few steps to the toilet or just holding a glass of water steadily, was difficult for me. Until January 2024, I spent most of my time in bed, morphine temporarily relieved my pain.

Since January, I've been forcing myself to take short walks, which temporarily help as well. But in reality, still every position involves pain, and relief comes only from painkillers, which I take regularly every 3-4 hours.

Since May 2023, I have been privately using the services of physiotherapists and a chiropractor. From week to week, I became more mobile, but chronic pain still prevents me from functioning normally. I also did not have the funds for these visits to be systematic for such a long period of time. My back and legs hurt, and sometimes I experience excruciating pain in my groin, terrible burning pain shooting through my body. Driving a car now is a huge challenge for me, but I have to take my daughter to school, and In March we moved from Cheltenham to Gloucester, which means I spend up to an hour in morning traffic in one direction. I benefit from the kindness of my friends where I relax in their homes while my daughter is at school. And all this to have the strength to return later from Cheltenham to Gloucester.

In the current situation, I do not have the means to buy a better car, which should be equipped with an automatic gearbox. Additionally, in December, I found out about problems with cysts on the ovaries, which can also cause pressure and pain. Unfortunately, the GP is again downplaying this problem, so I will be forced to seek help from a private gynaecologist.

This whole situation has led that in March 2024, I decided to visit a private orthopaedic surgeon at Nuffield Health Hospital in Cheltenham, who finally made a diagnosis: spinal canal stenosis and two-level disc herniation at the L4 and L5/S1 levels. The cost of the recommended surgery is £10,000. Due to financial reasons, I gave up this option and asked for documentation to be sent to the NHS. Recently, I received a response that the NHS canceled my appointment with the orthopaedic in September 2024, scheduling a new appointment with a spine surgeon for November 2024. I was terribly disappointed, I really believed that I would be able to speed up the visit to a specialist with the possibility of surgery in England.

All of this prompted me to seek help in Poland, my home country. After consulting with a specialist recently, I have decided on an endoscopic surgery, which I would like to have in August 2024. The cost of removing the hernia at one level is a minimum of 12,000 polish zloty, to which I need to add the costs of travel, tests, additional MRI, hospital fees, etc. I hope the total will be around 30,000 polish zloty, which is about £6,000. But unfortunately for me, England left the European Union and I cannot apply for a refund of a privately planned surgery in Poland.

Until then, I need to raise the necessary funds. I still use alternative medicine and physiotherapy, which costs a lot. I also have to think about rehabilitation after the operation. This entire process of trying to solve the problem I am facing is associated with constant stress for me.

You may be wondering why we didn't save earlier, but at the beginning of this year we bought a flat and used all our savings for the deposit, fees and necessary basic renovations. Which anyway was very difficult in the case of my situation.

Due to this situation, we have also postponed our wedding plans and I really hope that I will spend such a special day in my life without pain.

Therefore, I ask all of you for financial support to realize my dream – spine surgery at the KCM clinic in Jelenia Góra, Poland. This is a difficult situation for me, but chance for me for a new life. I hope the operation will be successful, that I will recover, and I will be able to help others, repaying your support.

In advance, on behalf of myself and my family, I thank you for every amount you contribute. I also ask for prayers for the grace of mental and physical healing for me. ❤️

With lots of love and respect,

Olga

***

Moi Drodzy,

Niektórzy z Was mogą mnie znać, a nawet już wspierać od długiego czasu, za co jestem Wam ogromnie wdzięczna! Jednakże sytuacja, w której znajduję się od ostatniego roku, skłoniła mnie do podzielenia się moją historią z resztą świata.

Mam na imię Olga i mam 37 lat. Pojutrze obchodzę urodziny, a moim jedynym życzeniem jest DOBRE ZDROWIE, bez którego świat staje się szary, a człowiek bezradny...

W marcu 2013 roku udało mi się wyprowadzić z domu, gdzie doświadczałam przemocy domowej. Kilka lat później udowodniłam w sądzie występowanie przemocy fizycznej, psychicznej, emocjonalnej i finansowej. Walczyłam o paszport dla córki. Było mi ciężko samej, ale udało się i zapewniłam bezpieczeństwo dla siebie i mojej córki. Myślałam wówczas, że najgorsze za mną. Jednak chroniczny stres doprowadził mnie do depresji, ataków paniki, nerwicy, problemów ze snem, anemii, utraty wagi, problemów ze skórą i sercem. Niestety większość tych problemów trwa do dziś...

W 2018 roku zaczęłam także odczuwać coraz silniejsze bóle w dolnej części pleców i męczyłam się z rwą kulszową. Brytyjski system opieki zdrowotnej zawodził mnie na wielu płaszczyznach. W czerwcu 2019 roku, po upadku ze schodów, trafiłam do szpitala w Gloucester. Tam wykonano mi rezonans magnetyczny, który wykazał dyskopatię lędźwiową na poziomie L4 i L5/S1. Lekarze zdecydowali, aby zastosować blokadę nerwu sterydami, która niestety nie przyniosła ulgi, a wręcz pogorszyła ból. Przez miesiąc ze wszystkim pomagała mi moja Mama, która specjalnie przyleciała z Polski. Powoli i dosłownie uczyłam się chodzić. Przez kilka miesięcy po zabiegu cierpiałam w bólu, korzystając z silnych leków przeciwbólowych i medycyny alternatywnej. W tym czasie nie mogłam niestety pracować i przebywałam w domu. Po kilku miesiącach zaczęłam pracować jako wolontariuszka w szkole mojej córki, ponieważ bardzo potrzebowałam kontaktu z ludźmi.

Przez te ostatnie lata, mimo niestabilnego zdrowia, starałam się aktywnie uczestniczyć w życiu rodziny i przyjaciół. Wraz z moim partnerem zaangażowaliśmy się w działalność społeczną i charytatywną, zwłaszcza na rzecz polskiej społeczności w Gloucestershire, gdzie mieszkamy. Prowadziłam zajęcia plastyczne dla dzieci, lekcje rysunku i malarstwa, cały czas pracowałam w polskiej sobotniej szkole, a w czerwcu 2021 roku uzyskałam kwalifikacje, które pozwoliły mi podjąć również pracę w angielskiej szkole. Praca z dziećmi i poznawanie nowych ludzi przynosiła mi ogromną radość. Pomimo trwających problemów zdrowotnych (w tym nowych migren), nauczyłam się jak ukrywać swój ból i smutek za wielkim uśmiechem, ciesząc się ze spędzaniem czasu z drugim człowiekiem.

Niestety, w maju 2023 roku ponownie zdiagnozowano u mnie dyskopatię na poziomie L5/S1, a w lipcu 2023 roku na poziomie L3/L4. Pomimo bólu i zaczynania każdego dnia od leków przeciwbólowych kontynuowałam pracę w szkole do końca roku szkolnego 2022/2023. Całe lato spędziłam jednak w domu... Myślałam, że będę mogła wrócić do pracy w tegorocznym roku szkolnym, ale we wrześniu 2023 ponownie poinformowano mnie w szpitalu w Gloucester o dyskopatii na poziomie L4 i L5/S1. gdzie trafiłam oczywiście z ogromnym bólem. To wszystko oznaczało, że rozpoczęłam zwolnienie lekarskie, na którym przebywam do teraz...

Jednakże w żadnym z tych przypadków nie wykonano u mnie rezonansu magnetycznego, za każdym razem zapodano mi morfinę w kroplówce i po kilku godzinach wysyłano mnie ze szpitala do domu.

Rezonans musiałam wykonać prywatnie, ponieważ nie mogłam uzyskać go w ramach publicznej opieki zdrowotnej. W jesieni 2023 roku zaczęłam także walkę o znalezienie odpowiednich leków dla mnie, ponieważ jedne nie pomagały, a po drugich żle się czułam, prosiłam również o skierowanie do specjalisty - ortopedy.

Rozmowy z moim lekarzem rodzinny GP często kończyły się łzami bezradności. Nawet służby ratownicze były bezradne ze względu na procedury. W lutym 2024 roku w końcu udało mi się dostać wizytę ze specjalistą MSKAPS w szpitalu w Cheltenham. Miesiąc po tym, wreszcie otrzymałam skierowanie do ortopedy na wrzesień 2024 roku. Nie mogłam w to uwierzyć...

Do tego momentu nigdy nie przypuszczałam, że będę tak cierpieć. Czasami ból nie jest widoczny, ale nadal istnieje. Powinniśmy o tym pamiętać, zwłaszcza gdy szybko oceniamy inną osobę.

Od września pierwsze 3 miesiące spędziłam w łóżku, obracałam się z boku na bok w cierpieniu, nie wspominając już o wstaniu i przejściu kilku kroków do toalety lub utrzymaniu stabilnie szklanki wody, było to dla mnie bardzo trudne fizycznie, ale i psychicznie. Morfina tymczasowo łagodziła mój ból. W październiku przyleciała do mnie z pomocą moja Siostra. Nade wszystko szykowaliśmy się w tym czasie do przeprowadzki. Która nie odbyłaby się bez wsparcia bliskich. Za co zawsze będziemy im wdzięczni.

Od stycznia 2024 zmuszałam się do krótkich spacerów, najpierw z partnerem, póżniej sama. Każda pozycja siedząca, stojąca czy leżąca wiąże się jednak z bólem, a ulgę przynoszą jedynie leki przeciwbólowe, które regularnie biorę co 3-4 godziny. Biorę również najwyższa dawkę Naproxenu i Pregabaliny, czasami Diazepamu. Jest to błędne koło, ponieważ nie raz na lekach próbowałam np. wykonywać proste obowiązki domowe, ale gdy leki poszczały to ból był nie do wytrzymania. Od września śpię na poduszce na brzuchu, bo to jedyna pozycja, która łagodzi ból, ale nie ukrywam, połą przez to ramiona i kark.

Od roku korzystam prywatnie z usług fizjoterapeutów i chiropraktyka, którym bardzo dziękuję za wsparcie! Niestety nie miałam funduszy, aby te wizyty były systematyczne. Przyznam jednak, że bez nich nie dałabym rady. Przez te 8 miesięcy z tygodnia na tydzień stawałam się bardziej mobilna, ale chroniczny ból uniemożliwia mi normalne funkcjonowanie. Bolą mnie plecy i nogi, bolała mnie miednica, czasami doświadczam przerażającego bólu w pachwinach i biodrach. Mam rwę kulszową raz w jednej, a raz w drugiej nodze. Od niedawna również mam straszliwe pieczenia przechodzącego przez moje ciało od łopatek do kolan. Jazda samochodem jest dla mnie ogromnym wyzwaniem, ale muszę wozić córkę do szkoły. W marcu przeprowadziliśmy się z Cheltenham do Gloucester, co oznacza, że codziennie spędzam do godziny w porannym korku w jedną stronę. Korzystam z życzliwości moich przyjaciół, gdzie odpoczywam u nich w domu, podczas gdy moja córka jest w szkole. I to wszystko po to, aby mieć siłę później wrócić z Cheltenham do Gloucester. Po takiej przejażdżce jestem wykończona.

W obecnej sytuacji nie mam środków na zakup lepszego samochodu, który powinien być wyposażony w automatyczną skrzynię biegów. Dodatkowo, w grudniu 2023 dowiedziałam się o problemach z torbielami na jajnikach, które mogą także powodować ucisk i ból. Niestety, lekarz rodzinny znowu bagatelizuje ten problem, więc będę zmuszona szukać pomocy u prywatnego ginekologa.

Cała ta sytuacja sprawiła, że w marcu 2024 roku postanowiłam odwiedzić prywatnego ortopedę w szpitalu Nuffield Health w Cheltenham, który wreszcie postawił diagnozę: ZWĘŻENIE KANAŁU KRĘGOWEGO I PRZEPUKLINA DWUPOZIOMOWA NA POZIOMIE L4 I L5/S1. Koszt zalecanej operacji wynosi 10 000 funtów. Z powodów finansowych zrezygnowałam z tej opcji i poprosiłam o przesłanie dokumentacji do NHS. Niedawno otrzymałam odpowiedź, że NHS odwołało moją wizytę u ortopedy we wrześniu 2024 roku, ustalając nową wizytę u neurochirurga na listopad 2024 roku. Byłam strasznie rozczarowana i wręcz załamana, naprawdę wierzyłam, że będę mogła przyspieszyć wizytę u specjalisty z możliwością operacji w Anglii.

Szukałam pomocy w Polsce już od września 2023, ale było ciężko. Na początku neurochirurdzy we Wrocławiu zalecali mi zostać w Anglii i szukać wsparcia w tutejszej służbie zdrowia, co niestety trwa bardzo długo... Jednak po ostatniej konsultacji z doktorem z kliniki z Jeleniej Góry zdecydowałam się na operację endoskopową, którą chciałabym przeprowadzić w sierpniu 2024 roku. Koszt usunięcia przepukliny na jednym poziomie to minimum 12 000 złotych, do których muszę doliczyć koszty podróży, badań, dodatkowego rezonansu, opłaty szpitalne itp. Tak naprawdę wszystko dowiem się w momencie wykonania kolejnego rezonansu. Mam nadzieję, że całkowity koszt wyniesie około 30 000 złotych, czyli około 5-6 000 funtów. Niestety Wielka Brytania wystąpiła z Unii Europejskiej i nie mogę ubiegać się o zwrot kosztów za zaplanowaną operację w Polsce w prywatnym szpitalu.

A więc do wakacji muszę zebrać niezbędne środki. Tutaj nadal korzystam z medycyny alternatywnej i fizjoterapii, co naprawdę dużo kosztuje, a jest niezbędne. Muszę również pomyśleć o rehabilitacji po operacji. Cały ten proces próby rozwiązania problemu, z którym się borykam, wiąże się dla mnie z ciągłym stresem. Nie ukrywam, że zimą miałam załamanie nerwowe, ale teraz naprawdę staram się myśleć pozytywnie, choć nie jest łatwo.

Możecie się zastanawiać, dlaczego wcześniej nie oszczędzaliśmy pieniążków, a teraz proszę Was o wsparcie, ale na początku tego roku kupiliśmy mieszkanie i wszystkie oszczędności zostały przeznaczone na wkład własny, opłaty z tym związane i niezbędne podstawowe remonty. Wszystko to i tak było bardzo trudne w sytuacji, gdzie nie pracuję. Ubiegałam się o tutejszą pomoc - Universal Credit, jednak przekraczamy dochody. Staram się teraz o zasiłek, który nazywa się tutaj PIP.

Z powodu mojej choroby odłożyliśmy również nasze plany ślubu, mam nadzieję, że kolejny rok będzie dla mnie łaskawszy, a ten wyjątkowy dzień w moim życiu, spędzę na bez bólu.

Dlatego proszę Was wszystkich o wsparcie finansowe, nawet najmniejsze, dla mnie każdy oddany przez Was grosz się liczy i dzięki niemu jestem bliższa zrealizowania swojego marzenia - operację kręgosłupa w klinice KCM w Jeleniej Górze, w Polsce.

To trudna sytuacja dla mnie i nie ukrywam, że było mi trudno to wszystko opisać, ale jest to szansa na nasze nowe życie. Mam nadzieję, że operacja się powiedzie, że wrócę do zdrowia i będę mogła pomagać innym, odpłacając się za Wasze wsparcie. Kocham życie, uwielbiam spędzać czas z ludźmi i wierzę, że wspólnie jesteśmy wstanie wiele zdziałać.

Z góry, w imieniu siebie i mojej rodziny, naprawdę DZIĘKUJĘ ZA KAŻDĄ PRZEKAZANĄ KWOTĘ, za udostępnienie tej zbiórki na Waszych profilach, bądź w wiadomości rozesłanie informacji o niej Waszym bliskim. Bardzo proszę również o modlitwę o łaskę uzdrowienia psychicznego i fizycznego dla mnie. ❤️

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie i ściskam Was mocno!

Olga - dla niektórych Cebulka :)