Help little Grin Ndihmo Grinin e vogël

My name is Grini. I am just 7 years old, a boy who has always been full of energy, life, and smiles.

For the past 4 months, my world has completely changed. I have been battling encephalitis, a severe illness that has taken away my ability to speak, walk, remember, and, most recently, breathe on my own. From being a child who loved to run and embrace every challenge with joy, I now find myself powerless, fighting for my life.

One of my fondest memories is riding on the motorbike with my dad. It was magical – feeling the wind, the speed, and the thrill as I held on tight. I loved acting grown-up around his friends, wanting so much to be part of their group. I can’t wait to get back on that bike, with both my mom and dad beside me, filling my heart with joy once again.

Just before the illness took over, I started showing the first symptoms. At school, my teachers thought I was careless, that I didn’t want to learn, and that I couldn’t focus. They didn’t know that a great battle was happening inside me, a fight no one could see. Even my mom, often with a smile, would say, “You’re just like your dad – that’s why you don’t like school!” But no one truly understood what was happening to me.

I don’t have siblings, but I have a mother who loves me unconditionally and is doing everything she can to save me. She never gives up, not for a single moment. Her love and her desire to see me smile again are our greatest strength.

I am currently in the hospital in Tirana, but to have a better chance at survival, I urgently need to be transferred to the Bambino Gesù Pediatric Hospital in Italy, where specialists can help me.

This fight is bigger than the two of us, and today, I am asking for your help. Every contribution, every prayer, and every act of kindness from your heart can make a huge difference for me. Thank you from the bottom of my heart for being here for me during this incredibly difficult time.

Grini and his mom.

Unë jam Grini. Jam vetëm 7 vjeç,një djalë që gjithmonë kam qenë plot jetë, energji dhe buzëqeshje.

Por 4 muajt e fundit, bota ime ka ndryshuar plotësisht. Prej encefalitit, një sëmundje e rëndë që më ka goditur papritur, nuk mundem më të flas, të eci, të kujtoj,apo madje të marr frymë vetë. Nga një fëmijë që vraponte pa u ndalur dhe përqafonte çdo sfidë me gëzim, tani gjendem i pafuqishëm, duke luftuar për jetën time.

Një nga kujtimet e mia më të bukura është kur bëja xhiro me motorr me babin. Ishte magjia ime – të ndjeja erën, shpejtësinë dhe emocionin ndërsa përqafohesha pas tij. Shpesh sillesha si i madh mes shokëve të tij dhe kisha aq shumë dëshirë të isha pjesë e grupit. Mezi pres të ngrihem përsëri dhe t’i rikthehem atyre momenteve që bënin gjithë ditën time.

Pak para se sëmundja të më godiste, filluan simptomat e para. Në shkollë, mësueset menduan se isha neglizhent, se nuk doja të mësoja dhe se nuk mund të përqendrohesha. Nuk e dinin se brenda meje po zhvillohej një luftë e madhe, një betejë që askush nuk e kuptonte. Edhe mami,thoshte: “Nga babi ke marrë, prandaj nuk të pëlqen shkolla!” Por askush nuk e dinte çfarë po ndodhte në të vërtetë me mua.

Unë nuk kam një motër ose vëlla, por kam një mami që më do pa kushte dhe që po bën gjithçka për të më shpëtuar. Ajo nuk dorëzohet, as për një moment. Dashuria e saj dhe dëshira për të më parë të qeshur janë forca jonë më e madhe.

Aktualisht ndodhem në spitalin e Tiranës, por për të pasur një shans për jetën, duhet të transferohem urgjentisht në Spitalin Pediatrik Bambino Gesù në Itali, ku specialistët mund të më ndihmojnë.

Kjo betejë është më e madhe se ne të dy, dhe sot kërkoj ndihmën tuaj. Çdo kontribut, çdo lutje dhe çdo ndjeshmëri e shpirtit tuaj mund të bëjnë një ndryshim të madh për mua. Ju falënderoj nga zemra që jeni këtu për mua në këtë moment kaq të vështirë.

Grini dhe mami i tij.